چطور بفهمیم مریض هستیم؟
بیماریهای بُعد معنوی، خود را به صورت ضعف در وسوسههای صفاتی، مانند طمع، شهوت، غضب و غیره بروز میدهند.
اما «وهم و امراض قلب»: گرچه ناراحتیهای قلب از بیماریهای عصر حاضر است، اما آمار و احصائیات نشان میدهد غالب مردمی که به پزشک مراجعه میکنند و از اعراض و ناراحتی قلب شکایت دارند، ناراحتی واقعیشان از خلل و اشکال در عضو قلب صنوبری نیست، بلکه گاهی حالات نفسی، و یا اوهام و اضطراب، سبب اعراض و علائمی چون خفقان، و در نتیجه ازدیاد شدت ضربان قلب میشود، از جمله: «اغماء، صرع، ضیق الصدر، و درد در موضع قلب»، که گاهی با مرض قلب اشتباه میشود. همچنین بعضی از بیماریهای نفسی روحی و روانی، به صورت سردرد، دردهای مفاصل، ناراحتیهای معده و …، خود را نشان میدهند.
گاهی انسان به مرضی به نام «الفوبیا» مبتلا میشود، و آن ترس از اشیای معینی است مثل ترس از مرگ، ترس از ظلمت و شیاطین و ارواح، و توهم به مرض، مثل ترسهای وهمی و خوف از امراض معین. اگر کسی علائمی از این حالات را داشته باشد، باید بداند که اینها نوعی بیماری است.
و همچنین گاهی سخنانی مانند حس میکنم فکرم مشغول است، و آسوده نیستم، احساس میکنم همه مشکلات و مصائب از همه طرف بر من هجوم آورده، همیشه متوقع حالات بدتر بودن، احساس خشم و عصبانیت، و قلق و اضطراب به سبب اموری کم اهمیت، و ضربان قلب شدید، از جمله «علائم خستگی روح و امراض نفسی» هستند.
البته قلق و نگرانی اگر اندک باشد، بد نیست بلکه ضروری و خوب است؛ اما زیاده روی در قلق و نگرانی سبب اضطراب میشود.
چگونه خود را درمان کنیم؟
تعریف سلامتی این نیست که انسان از لحاظ ظاهری و جسمی سالم باشد؛ بلکه سلامت نفسی و روانی، حالتی است که انسان در نفس خود احساس آرامش و رضایت کند، و قادر باشد در برابر مشکلات زندگی بایستد. چنین شخصی همیشه تفال به خیر دارد، و احساس سعادت و خوشبختی میکند. گرچه مفهوم سعادت مجهول است و هر کسی برای خودش از سعادت مفهومی را در نظر دارد، و بر عکس او آن کسی است که همیشه احساس کمبود و بدبختی و ناامیدی دارد.