پاسخ به چند پرسش

پاسخ به چند پرسش
ممکن است پرسيده شود که منظور از حقيقت خودشان چيست؟
منظور از حقيقت انسان، همان نفس آدمي است که نفخه الاهي مي‌باشد.
باز پرسشي ديگر مطرح مي‌شود: آيا خداوند به عمد سبب شد که اين افراد حقيقت خود را فراموش کنند يا علت ديگري هم وجود دارد؟ همان‌گونه که معتقديم، وجود ما و هر آن‌چه در اختيار داريم، همه از خداوند است. سيستم انسان اين‌گونه طراحي شده که اگر خدا را فراموش کند، دچار خود فراموشي مي‌شود.
يعني، سيستم خلقت انسان اين‌گونه است، نه اين‌که خداوند بخواهد افراد خاصي دچار خودفراموشي شوند. اما چون حقيقت انسان نفخه الاهي است و از طرفي فرموده‌اند «من عرف نفسه فقد عرف ربه» (هرکس نفس خود را شناخت پروردگار خويش را خواهد شناخت) و همچنين «من عرف ربه فقد عرف نفسه» (کسي که پروردگار خود را شناخت همانا نفس خويش را خواهد شناخت) پس انساني که خدا را فراموش کند، خودش را فراموش مي‌کند و به اين ترتيب، فراموشي خدا سبب فراموشي حقيقت خود انسان مي‌شود. البته فراموشي حقيقت خود، به اين معني است که انسان خودش را گم مي‌کند و همه فکرش به بيرون از خويش معطوف مي‌شود؛ در نتيجه ديگر به فکر حقيقت خود نخواهد بود.
در آيه «زُيِّنَ لِلنَّاسِ حُبُّ الشَّهَوَاتِ…» منظور از شهوات تنها مسائل جنسي نيست، بلکه حب مال، جاه و همه امور مادي را شامل مي‌شود. در حقيقت، هر آن‌چه که انسان را از خدا باز دارد، شهوات «حب دنيوي» محسوب مي‌شود.