زمزمه عـرفان مطالب تربيتي، عرفاني و اخلاقي و كتاب‌هاي سركار خانم طاهره سادات زرگرمرادي
با خواندن اين آيه چه احساسي به شما دست مي‌دهد؟
«وَإِذَا سَأَلَكَ عِبَادِي عَنِّي فَإِنِّي قَرِيبٌ أُجِيبُ دَعْوَةَ الدَّاعِ إِذَا دَعَانِ…»؛ هنگامي كه بندگانم از تو درباره من بپرسند، [بگو:] به‌يقين، من نزديكم، دعاي دعاكننده را زماني كه مرا بخواند اجابت مي‌كنم؛ پس بايد دعوتم را بپذيرند و به من ايمان آورند، تا [به حقّ و حقيقت] راه يابند [و به مقصد اعلي برسند].
پس، چرا ما اين نزديکي خدا را درک نمي‌کنيم؟
اين درک نکردن ناشي از کوردلي ماست. انساني که با بصيرت باشد، خدا را مي‌بيند و نزديکي او را درک مي‌کند. بصيرت زماني براي انسان حاصل مي‌شود که باطن و درون او پاک و به اصطلاح چشم دل روشن باشد.
از ديگر دلايل مشغوليت فکري هنگام نماز اين است که انسان، فلسفه نماز و معناي حقيقي آن را نمي‌داند.
اگر او از خداي خويش شناخت پيدا کند، درمي‌يابد که هنگام اداء نماز، با چه وجود عظيمي‌سخن مي‌گويد. چنان‌که در احوال ائمه اطهار و بزرگان ما بيان مي‌کنند که چهره آنها هنگام نماز رنگ مي‌باخت و حالشان دگرگون مي‌شد؛ زيرا آنان عظمت پروردگار خويش را درک کرده بودند. از اين‌رو، اين‌چنين خاشع مي‌شدند.