ملکوت قرآن

ملکوت قرآن
«ذَلِكَ الْكِتَاب» که به جنبه «عنداللهي» قرآن در عوالم بالا اشاره دارد، هيچ شکي در آن وارد نيست؛ چرا که غير از حقيقت چيز ديگري وجود ندارد. اما در اين دنيا که حق و باطل در کنار هم قرار گرفته‌اند و ما از تشخيص آن‌ها عاجزيم، شک امري طبيعي است. ممکن است کسي درپي فهم دين باشد و در بعضي امور شک ‌کند، و همانا آن نشانه دينداري او است؛ نه بي‌ديني، البته بايد شک را دنبال کند تا به جواب برسد. اگر کسي درباره امري شک داشته باشد و آن را به غفلت بسپارد و يا سرکوب کند، يا کسي نباشد که پاسخ صحيحي به او بدهد و يا احيانا برچسب بي ديني به وي بزنند که «مشکل اکثر جوانان اين‌گونه است»، آن شک، رشد مي‌کند، حال چه آن شک در زمينه عقائد باشد و چه هر زمينه ديگر. انسان بايد با تلاش به بررسي بپردازد و با استفاده از قرآن و سخنان گرانبهاي پيامبر و ائمه براي شک خود پاسخي يقيني بيابد. در غير اين‌صورت در سرگرداني فرو مي‌رود و شيطان نيز او را وسوسه مي‌کند، چرا که فطرت انسان در پي حقيقت است. قرآن کريم، شک کردن در مورد کتاب‌هاي آسماني و قيامت را به شدت نفي مي‌کند: «ذَلِكَ الْكِتَابُ لاَ رَيْبَ فِيهِ»؛ در [وحي بودن و حقّانيّت] اين كتابِ [با عظمت] هيچ شكي نيست.
و در آيه‌اي ديگر مي‌فرمايد: «رَبَّنَا إِنَّكَ جَامِعُ النَّاسِ لِيَوْمٍ لاَّ رَيْبَ فِيهِ إِنَّ اللّهَ لاَ يُخْلِفُ الْمِيعَادَ»؛ پروردگارا! قطعاً تو در روزي كه هيچ شكي در آن نيست، گردآورنده همه مردمي؛ بي‌ترديد، خدا خلف وعده نمي‌كند.
«نفي ريب» به اين معناست که به هيچ‌روي جايي براي شک کردن باقي نمي‌ماند؛ زيرا در قيامت هيچ باطلي اعم از گناه، دروغ، معصيت و… راه ندارد: «ذلک اليوم الحق»؛ آن [روز] روز حق است.
بلکه هر چه در قيامت وجود دارد، حقيقت محض است. برعکس، در دنيا هميشه در کنار حق، باطلي نيز وجود دارد. از اين‌رو، عده‌اي در حقانيت قرآن، معاد، کتب آسماني، عدل خداوند و… شک مي‌کردند و به پيامبران خود به صراحت مي‌گفتند:
«وَإِنَّنَا لَفِي شَكٍّ مِّمَّا تَدْعُونَا إِلَيْهِ مُرِيبٍ»؛ و ما بي‌ترديد در [درستي و صحّت] تعاليمي كه به آن دعوتمان مي‌كني در شكي شديد و سخت هستيم [چنان شكي كه در خردمندي تو نيز دچار ترديديم].
«نفي ريب» از قرآن به اين معناست که چون قرآن کلام خداست، شايسته نيست که در آن شک کنيد. اگر انسان به خدا ايمان دارد، نبايد براي لحظه‌اي در کلمات قرآن شک کند؛ چرا که علم خداوند فوق علم بشر است و در مورد اين‌که قرآن سخن خداست نيز هيچ شکي وجود ندارد. چون قرآن براي انسان‌ها در مورد حقانيت خود مبني بر آوردن يک سوره مانند قرآن تحدّي کرد و هيچ‌کس نتوانست به آن پاسخ دهد.
پس انسان بايد عقائد خود را با دليل و برهان تقويت کند تا مبتلا به شک نگردد. عبارت «لاَ رَيْبَ فِيه»، يعني راه نيافتن شک در قرآن، هم در زمينه ادعاي قرآن مبني بر کلام خدا بودن و هم در زمينه محتواي قرآن و حقايق و احکام الاهي است. قرآن دربارة مسأله اول، يعني راه نيافتن شک در ادعايش مي‌فرمايد: «وَإِنْ أَحَدٌ مِّنَ الْمُشْرِكِينَ اسْتَجَارَكَ فَأَجِرْهُ حَتَّي يَسْمَعَ كَلاَمَ اللّهِ»؛ و اگر يكي از مشركان از تو پناه خواست، پس پناهش بده تا سخن خدا را بشنود.
در واقع، هر انساني که کلام خدا را بدون تعصب بشنود و از روي غرض‌ورزي آن را رد نکند، به راحتي درمي‌يابد که اين کلام، کلام خداست.
ممکن است اين سؤال به ذهن خطور کند که چرا قرآن براساس آياتي که دارد، فقط مايه هدايت متقين(هُدًي لِّلْمُتَّقِينَ) است؟
در پاسخ بايد گفت: افراد غير متقي، استعداد شنيدن قرآن را ندارند و به سبب داشتن حجاب‌هايي بر قلبشان نمي‌توانند نورانيت آن را درک کنند، وگرنه خداوند راه هدايت را بر همگان باز کرده است، چنان‌که مي‌فرمايد: «وَاللَّهُ يَقُولُ الْحَقَّ وَهُوَ يَهْدِي السَّبِيلَ»؛ و خدا همواره حق را مي‌گويد، و همواره راه [درست و راست كه شما را به سعادت مي‌رساند] مي‌نماياند.
و در آيه‌اي ديگر مي‌فرمايد: «هَذَا كِتَابُنَا يَنطِقُ عَلَيْكُم بِالْحَقِّ»؛ اين کتاب ماست که بر شما به حق سخن مي‌گويد.
اين آيه بيانگر صادق بودن دعوتش مي‌باشد.
از خدا مي‌خواهيم دل ما را به علم قرآن و نور ايمان منور بفرمايد.