نماز و پيشگيري از امراض روحي

نماز و پيشگيري از امراض روحي
به اين آيه زيبا توجه کنيد: «إِنَّ الْإِنسَانَ خُلِقَ هَلُوعًا * إِذَا مَسَّهُ الشَّرُّ جَزُوعًا * وَإِذَا مَسَّهُ الْخَيْرُ مَنُوعًا * إِلَّا الْمُصَلِّينَ»؛ همانا انسان، حريص و بي‌تاب آفريده شده است * چون آسيبي به او رسد، بي‌تاب است * و هنگامي كه خير و خوشي [و مال و رفاهي] به او رسد، بسيار بخيل و بازدارنده است * مگر نمازگزاران.
از جمله صفاتي که انسان‌ها دارند، حرص و بي تابي است که حالت نرمال ندارد ولي نماز گزاران مستثني هستند. چرا که نماز ارتباط با خداوند است و انسان خود را کاره‌اي نمي بيند تا حريص و نگران باشد.
اما برقراري ارتباط با خدا نيازمند شناخت و معرفت اوست، کسي که از اين معرفت بهره‌مند باشد در حقيقت با خدا انس داشته و نمازش با حضور قلب و خشوع خواهد بود. خداوند در اين مورد مي‌فرمايد: «وَاسْتَعِينُواْ بِالصَّبْرِ وَالصَّلاَةِ وَإِنَّهَا لَكَبِيرَةٌ إِلاَّ عَلَي الْخَاشِعِينَ»؛ از صبر و نماز [براي حل مشكلات خود و پاك ماندن از آلودگي‌ها و رسيدن به رحمت حق] كمك بخواهيد و بي‌ترديد اين كار جز بر كساني كه در برابر حق، قلبي فروتن دارند دشوار و گران است.
يعني خاشعين از نماز خواندن لذت مي‌برند‌؛ چرا که با محبوبشان سخن مي‌گويند. اين افراد خدا را با نام ربي (پروردگارمن) و محبوب من مي‌خوانند. بي‌ترديد نماز اين افراد براي رسيدن به بهشت و خوف از جهنم نيست؛ بلکه با هدف راز و نياز با محبوبشان است.
تنها «بودن با خدا» در هر شرايطي براي اين افراد مهم است.