عید غدیر خم مبارک باد

برخاست و رسالتش را تکمیل کرد؛ می‏‌دانست باغ فردا را چه گل‌‏هایی روشن می‏‌کند. غمگین علف‏‌های هرزه بود؛ و سرمست از عطر گل‏هایی که در راه بودند.
آهای، مردم! این، آخرین ودیعتی است که عشق بر شانه‏‌های خسته ولی صبور من گذاشته؛ مژده می‌‏دهم شما را به پیوند خدا و ملکوت با زمین، به پیوند بی‏‌وقفه نور و رنگین کمان، به بارانی که ریشه در خاک دارد و آسمان به شستن سر و روی خودش با آن، مباهات می‏‌کند.
خورشید نورش را از چشم‏‌های صبور این مرد می‏‌گیرد. ستاره‌‏ها تلالؤ آسمانی خنده‌‏های او هستند. هر چند این مرد غمگین کم می‏‌خندد؛ امّا باور کنید وقتی بخندد، دنیا را بهاری می‌‏کند!
بخند علی! تو می‌‏دانی تمام پیامبران قبل از منی! تو ادامه همه دلتنگی‌‏های من و حرا هستی! تو معنی دهنده تمام گریه‌‏های شبانه نوحی! تو هیبت موسا داری! تو نفس عیسا داری! تو از خون ابراهیمی، از تبار اسماعیل، از سلاله عشق، تو محمدی! تو من هستی و من توام؛ در آیینه وحدت ازلی!
بخند علی و دستی را که بالا می‏‌برم، ایستاده نگه دار! تا تاریخ زیر سایه آن بخندد، تا فردا از سر انگشت‌‏های تو اجازه ورود بگیرد، تا عشق حق داشته باشد از این همه باران بی‏‌وقفه‏‌ای که بر این دل‏‌های خسته باریدیم، بگوید! حالا رنگین کمان چشم‌‏های تو معنای همه باران‏‌هاست. حالا منم و دست‏‌های تو و تویی دست نیاز این خاکِ مشتاق!
آن سوتر از برکه، در صحرا غلغله برپاست. شاد باش گویان از راه می‏‌رسند؛ امّا کائنات به تهنیت مردی می‌‏آید که صبوری سال‏‌های سخت فردا از چشم‌‏هایش هویداست و به همه دشنه‏‌هایی که در راهند با لبخندی به وسعت این کویر می‌‏نگرد…
بگذار سکوت علی پایانی باشد بر همه زخم‌‏های تاریخ؛ امّا فریاد آسمان از همین دقایق جاری برمی‌‏خیزد. لبخند بزن علی! عید لبخند است، هر چند دلت اندوه کوه‏‌ها را بکشد… لبخند بزن مولا! لبخند بزن امام! لبخند…