قوه جاذبه رحمت الاهي 

قوه جاذبه رحمت الاهي 

بايد در ادعيه، عرفانِ دعا را درک کرد. زماني که ما در دعا و مناجات حاجت‌هاي مادي را طلب مي‌کنيم، لذت آن را به خوبي درک مي‌کنيم؛ در صورتي که از لذت اشياء معنوي بي‌خبريم.
تدبر در احاديث و دعاها و مناجات‌ها که بهترين اسرار معرفت در آن‌ها نهفته است، سبب معرفت قلبي و عقلي مي‌شود و تلقين و تکرار آن‌ها و تفکر مستمر، موجب تخلق به اخلاق الاهي خواهد شد.
براي برقراري ارتباط با خدا ابتدا بايد معرفت و شناخت کافي داشت. زيرا معرفت الله قوه جاذبه رحمت الاهي است، که هر چه بيش‌تر باشد، قلب در جهت جذب انوار و رحمت‌الاهي مستعدتر مي‌شود. حال اگر گيرنده قلب ما ضعيف باشد، بايد با تمسک به مصباح هدي و سفينه نجات، گيرنده را قوي کنيم.
در اين دعا امام از خداوند محبت و عشق و قرب او را طلب مي‌کند:
«اللهم احملنا في سفن نجاتک و متعنا بلذيذ مناجاتک و أوردنا حياض حبک و أذقنا حلاوة ودک و قربک»؛ خدايا! ما را در کشتي‌هاي نجاتت جاي ده و از لذت مناجاتت بهره‌مند ساز و ما را بر لب درياچه‌هاي محبتت وارد کن و شيريني دوستي و مقام قربت را به ما بچشان.
ما را به محبتت برسان و به ما شيريني عشق و نزديکي خودت را بچشان.
ذائقه برخي افراد با محبت الاهي همسان است و ذائقه برخي چيز‌هاي ديگري غير از محبت خدا را مي‌طلبد. در مناجات عارفين اين‌چنين آمده است که:
«الاهي ما ألذ خواطر الالهام بذکرک علي القلوب! و ما أحلي المسير اليک بالاوهام في مسالک الغيوب»؛ خدايا! چه اندازه لذيذ است ياد تو در دل‌ها که به‌وسيله الهام خطور کند، و چقدر شيرين است سير به سوي تو با مرکب انديشه‌ها که در راه‌هاي غيب صورت مي‌گيرد.
همه ما در درياي پر تلاطم دنيا قرار گرفته و در حال غرق شدن هستيم و براي نجات يافتن بايد بر سفينه نجات سوار شويم. چنان‌که گفتيم سفينه نجات، سفينه امام حسين و راه و هدف اوست.
عده‌اي در ظاهر به برخي از سفينه‌ها متمسک شده‌اند و گمان مي‌کنند که به وسيله آن تا ساحل نجات خواهند رسيد؛ اما همين‌که به اعماق دريا برسند، با اين حقيقت تلخ روبه‌رو مي‌شوند که اين سفينه‌ها قادر به عبور نيستند و نمي‌توانند انسان را به ساحل نجات و سعادت برسانند. و در گرداب ماديات گرفتار مي‌شوند.
بنابراين، بايد همواره با راهيان حقيقت همراه شد تا راه سعادت را پيدا کرد و نبايد چنين پنداشت که هر کسي در مجلس امام حسين شرکت کند، سوار بر سفينه شده است. زيرا سوارشدن بر سفينه زماني تحقق مي‌يابد که انسان به نداي «هل من ناصر ينصرني» و «هل من مغيث يغيثنا» در رکاب امام زمان پاسخ گويد. راه طولاني و پر خطر است. و چه زيبا فرمود اميرمؤمنان علي که:
«آه من طول السفر و ظلمت الطريق و قلة الزاد»؛ آه از طولاني بودن سفر و ظلمت راه و کمي توشه که همانا عمل صالح و خالص براي خداست.
به اميد آن‌که با معرفت خدا و به مدد اولياء الله و سفينه‌هاي نجات از اين درياي پر تلاطم زندگي دنيا به ساحل امن موفقيت وخوشبختي برسيم.