عاشورا از دیدگاه عرفانی

دیدگاه عرفانی
از نظر عوام و خواص به موضوع عاشورا پرداختیم. حال به نظریه سوم که از لحاظ بُعد عرفانی است می‌پردازیم.
با وجود این که باعظمت‌ترین بُعد قضیه کربلا و رساترین درس این واقعه جنبه عرفانی آن است، این جنبه چندان مورد توجه عام و خاص قرار نگرفته است. باید به این نکته اشاره کنیم که ما شیعیان، علی را دوست داریم و حسین حسین می‌گوییم، ولی ایشان را چندان نمی‌شناسیم.
مثلا اگر واقعه عاشورا رخ نمی‌داد و یزید از امام حسین بیعت نمی‌خواست، و امام در مدینه به زندگی خود ادامه می‌داد، عظمت امام حسین را تا چه اندازه می‌دانستیم؟ اصولا از ولایت و امامت و رهبری چه می‌دانیم؟
معاویه قبل از دنیا رفتن، پسرش یزید را جانشین خود قرار می‌دهد و او از امام حسین بیعت می‌خواهد و چون امام بیعت نکرد، ایشان را به شهادت رساندند. حالا ما بر سر خودمان می‌زنیم که چرا امام کشته شد. اما مسأله بسیار عمیق و دقیق است. اگر می‌خواهید آفتاب حسینی را ببینید و از انوار حسینی بهره‌مند شوید، درک حقایق دیگری ضرورت دارد.
بسیاری از شیعیان فقط به حماسه روز عاشورا توجه دارند. البته مبارزه با ظلم و طاغوت، بسیار مهم است، اما توجه به بُعد عرفانی عاشورا یک حقیقت بسیار مهم، برای تمام انسان‌ها بخصوص شیعیان می‌باشد. متاسفانه بُعد حماسی اباعبدالله برای برخی حجابی شده که به سبب آن، از توجه به انوار حسینی و «بُعد عرفانی» آن غفلت گردیده و یا کم‌تر به آن پرداخته شده است.
حال اگر بخواهیم بدانیم که چرا امام حسین وارث انبیا است، باید به هدف انبیا و انوار حسینی و معرفت دین بیش‌تر توجه کنیم.
همان‌طور که گفتیم، امام حسین هم از نظر حماسی (مبارزه با ظلم و استبداد، و برقراری عدل الهی) وارث انبیا هستند، و هم از نظر عرفانی و بُعد معنوی آن‌ها. شخصیت امام حسین از نظر بُعد عرفانی و ارتباط با خدا، در دعاها و مناجات‌های آن حضرت در واقعه کربلا به خوبی نمایان است. در جلسات آینده به تجلی عرفان در کربلا خواهیم پرداخت؛ زیرا من حدود بیست سال است که در سخنرانی‌های عاشورا، به شناخت امام حسین از مواضع گوناگون پرداخته و در مورد عشق حسینی و معنویت و معرفت آن حضرت خیلی سخن گفته‌ام. اما امسال می‌خواهم درباره شهادت و عشق و عرفان حسینی صحبت کنم و از خداوند و ائمه اطهار می‌خواهم که توفیق عنایت فرمایند.
خدایا توفیق معرفت خود و اولیائت را به ما عنایت فرما.