نهضت عاشورا؛ تجلی عرفان حسین/تجلی اسماء در عالم

نهضت عاشورا؛ تجلی عرفان حسین
نهضت عاشورا تجلی عملی عرفان حسین و یارانش بود. امام؛ خلیفه خداوند، آیینه اسماء الله و تجلی صفات الهی بود. حسین و اصحابش پایه‌گذاران معاشقه‌ای خونین بودند؛ زیرا آن‌چه عرفا و اهل تصوف واقعی بعد از سال‌ها مجاهده و تزکیه نفس به آن رسیدند و در آثارشان بیان کردند، آنان در نصف روز آن را در عمل نمایش دادند.
امام حسین و یارانش در پرتو نور ولایت او، به مقاماتی رسیدند که عرفا با وجود سال‌ها سیر و سلوک و مجاهدت نتوانستند به جزئی از آن برسند.
تجلی اسماء در عالم
اگر عرفان را ظهور اسماء الله در جهان بدانیم، می‌توان هر یک از قهرمانان عاشورا را محل تجلی همان اسماء دانست، و چون انسان کامل در عرفان کسی است که مظهر کامل اسماء و صفات الهی باشد،امام حسین محل تجلی اسماء و خلیفه اسماء الهی است و این بُعد عرفانی در کلمات و سخنان قهرمانان عاشورایی به خوبی نمایان است؛ آن‌جا که، قهرمان کربلا زینب کبری در جواب طاغیه زمان که به او می‌گوید: چگونه یافتی آن‌چه
را خدا با شما کرد؟ می‌گوید: «ما رأیت الا جمیلاً» (ندیدم جز زیبایی) و وقتی که امام حسین طفل شیرخواره‌اش را در میان دستانش به شهادت می‌رسانند، نگاهی به طفل و نگاهی به آسمان دارد و می‌گوید:
یهون علی انه بعین الله؛
این مصیبت بر من آسان است؛ چون در راه خداست و او می‌بیند.
این چگونه معرفتی است که نه تنها در رفتار مردم عادی دیده نمی‌شود، بلکه حتی تصورش برای عامه مردم مشکل است و شاید به همین سبب است که کم‌تر گفته می‌شود. اما باید گفته شود؛ زیرا درس‌های عرفانی فراوانی در آن‌ها نهفته است.