عرفان نظری و عرفان عملی

عرفان نظری و عرفان عملی
عرفان به دو قسم نظری و عملی تقسیم می‌شود: برخی ویژگی‌های عرفان عبارتند از: باور و اعتقاد به یک حقیقت واحد و عینی، با هدف قرب و وصول، و فنا شدن در آن، با تکیه بر علم و عمل، و «اعتقاد به اصالت ارتباط حضوری و شهودی میان انسان و حقیقت».
در عرفان، اعتقاد به دو سیر صعودی و نزولی وجود دارد و آن تفسیر آیه {انا لله و انا الیه راجعون} می‌باشد.

کشف و شهود، نتیجه نهایی و مهم‌ترین بخش از مسائل و مباحث عرفانی است، و از نظر قرآن امری ممکن به‌ شمار می‌آید. هدف از خلقت هم رسیدن به این مرحله است.

کشف و شهود، نوعی معرفت و شناخت است که از دل سرچشمه می‌گیرد و ابزار آن تزکیه روح است.

مسأله شهود از طریق روایات شیعه و سنی به صورت‌های گوناگونی منعکس شده، و تنها ادراک آن توسط پیامبر و ائمه اطهار به رسمیت شناخته شده، و امری است که همگان به آن دعوت شده‌اند.