رابطه عشق و معرفت

رابطه عشق و معرفت
^{{وَإِذْ قَالَ رَبُّكَ لِلْمَلَائِكَةِ إِنِّي جَاعِلٌ فِي الْأَرْضِ خَلِيفَةً قَالُوا أَتَجْعَلُ فِيهَا مَنْ يُفْسِدُ فِيهَا وَيَسْفِكُ الدِّمَاءَ وَنَحْنُ نُسَبِّحُ بِحَمْدِكَ وَنُقَدِّسُ لَكَ قَالَ إِنِّي أَعْلَمُ مَا لَا تَعْلَمُونَ}؛}
آن زمان را ياد آر كه پروردگارت به فرشتگان گفت: به يقين جانشينى در زمين قرار مى‏دهم. گفتند: آيا موجودى را در زمين قرار مى‏دهى كه در آن به فساد و تباهى برخيزد و به ناحق خون‏ريزى كند و حال آن كه ما تو را همواره با ستايشت تسبيح مى‏گوييم و تقديس مى‏كنيم[پروردگار] فرمود: من [از اين جانشين و قرار گرفتنش در زمين] اسرارى مى‏دانم كه شما نمى‏دانيد.
انسان موجودی «ذو ابعاد» است و هر انسانی دو بُعد نوری و ناری دارد. آن‌چه ملائکه دیدند، جنبه ناریت بشر بود: {من یُفسدُ فیها و یسفک الدماء}. اگر انسان به تربیت نفس خود نپردازد و غرائز خویش را تعدیل نکند، برای اشباع این غرائز به فساد در زمین می‌پردازد و از هیچ جنایتی پرهیز نمی‌کند.
اما آن‌چه خداوند فرمود: {انی اعلم مالا تعلمون} (من می‌دانم آن‌چه شما نمی‌دانید) به جنبه نورانی انسان اشاره دارد که اگر تحت تربیت پیامبران الهی قرار گیرند، همه زیبایی، و نمایشگاه صفات الهی، و «تخلق به اخلاق الله» است، که سرچشمه برکت و مرکز حقیقت و جامع واقعیت است.
صراع بین زیبایی‌ها و زشتی‌ها
در روز عاشورا تمام زیبایی‌ها و تمام زشتی‌ها خود را نشان دادند: کسانی که فساد و خونریزی کردند، در مقابل کسانی که به عظمت انسانیت رسیده بودند.
در واقعه کربلا جنبه ظلمانی و ناریت بشر به قدری قوی بود که زیبایی‌ها را جز اولیای الهی نمی‌دیدند. در حماسه کربلا خلیفه الله در روی زمین معرفی می‌گردد و پرده از راز سجده ملائکه برداشته می‌شود.