جایگاه عظیم انسان در آفرینش

جایگاه عظیم انسان در آفرینش
اگر انسان را از دیدگاه عامه مردم بنگری، او از نطفه‌ای به وجود آمده و سیر تکاملی خود را از دوران جنینی، کودکی، جوانی، پیری می‌گذراند، که برای خوردن و خوابیدن و به دست آوردن مال و جاه و مقام عمر خود را سپری می‌کند، و پس از مدتی در حال ضعف و ناتوانی با اجبار با ورود به خانه گور، پایان می‌یابد.
اما اگر انسان را از دیدگاه رب العالمین، که موجد و خالق اوست بنگری، انسان موجودی است که بالقوه، خلیفه الله، عین الله، لایق کرامت، ظرف هدایت، جایگاه علوم مادی و معنوی، منبع الهام، تجلیگاه انوار الهی، و موجودی برتر از جن و ملائکه است؛ که این انسان هم با این دیدگاه حرکت و سیری دارد. بهترین ^{سفری که به هدایت حضرت حق مقرر شده، سفر از جسم به روح، از جهل به عقل، از ظلم به عدل، از ظلمت به نور، از باطل به حق، از حیوانیت به انسانیت، و از رذائل به فضائل است.}
حال که انسان را از دو دیدگاه خَلق و حق، شناختی، انسانیت هر دو گروه را در کربلا محک بزن و انسان‌ها را با هم مقایسه کن؛ زیرا اگر بخواهی حسین و اهل بیت را بشناسی، باید ابتدا انسان و صفات انسانی و نیز خدا و اسماء و صفات او را بشناسی.
در کربلا کسانی که مورد اعتراض ملائکه، و آنان که موجب سجده ملائکه بودند، در یک صحنه ظهور می‌یابند.
در مدرسه عاشورا توحید دوباره متولد می‌شود و قرآن جانی تازه می‌یابد.
شهدای کربلا عشق را تفسیر و معنا کردند و عاشقی و جانبازی در راه معشوق را عملاً نشان دادند؛ چون معلمی همچون حسین داشتند؛ همان انسان کاملی که جلوه گاه فضائل و اخلاق الهی و چشمه برکت و واسطه فیض است.
{یحبهم ویحبونه}؛
آنان خدا را دوست داشتند؛ ‌پس محبوب خدا شدند.
پیامبر فرمود: هرگاه خداوند بنده‌ای را دوست بدارد، محبت او را در دل برگزیدگان خود، از اولیا و اصفیا و در ارواح ملائکه و ساکنان عرش می‌اندازد، تا محبوب پاکان و ملکوتیان شود، و نیز برای او در روز قیامت رخصت شفاعت می‌دهد. و ما سالار شهدای کربلا را چنین می‌دانیم؛ زیرا همه حسین را دوست دارند.