صفات خدا در پیامبر و امام

صفات خدا در پیامبر و امام
مقام نبوت و امامت عبارت از خلافت از طرف خداوند عالم است؛ یعنی خلیفه الله نایب پروردگار عالم در زمین است، و لازمه‌اش آراسته شدن او به صفات خدایی است؛ چون خلیفه یعنی نماینده، و اگر از آثار صاحب خلافت در او چیزی نباشد اسمی بی‌مسما می‌گردد.
پیامبر و امام هم باید متصف به صفات الهی باشند تا واسطه فیض رحمت و نعمت‌های الهی باشند و خلق به وسیله آن‌ها خدای خود را بشناسند و عبادت کنند، و به وسیله آن‌ها نفس خود را پاک سازند و تکامل یابند و به قرب الهی و سعادت ابدی نائل شوند.
به عبارت دیگر؛ پیامبر و امام به حکم عقل باید همه صفات کمال را دارا و از صفات قبیح پاک و منزه باشند، که حق فرمود:
^{{إِنَّمَا يُرِيدُ اللَّهُ لِيُذْهِبَ عَنْكُمُ الرِّجْسَ أَهْلَ الْبَيْتِ وَيُطَهِّرَكُمْ تَطْهِيرًا}؛}
جز اين نيست كه همواره خدا مى‏خواهد هرگونه پليدى را از شما اهل بيت [كه به روايت شيعه و سنى محمّد، على، فاطمه، حسن و حسين ‏اند] برطرف نمايد، و شما را چنان كه شايسته است [از همه گناهان و معاصى] پاك و پاكيزه نگه دارد.
خداوند، آنان را از هر رجز و پلیدی پاک کرده، تا در بین خلق میزان حق باشند، و خداوند، خلق و اعمال آن‌ها را با ایشان بسنجد و مطابق آن قرار دهد.
چنین شخصی انسان کامل است که در هر زمان فقط یکی به کمال اعلا می‌رسد که او پیامبر یا امام است؛ بنابراین هنگامی که سه امام همزمان حضور دارند، تا امام علی هست، انسان کامل و امام، اوست. امام حسین بعد از امام حسن به امامت می‌رسد و امام حسن، امامِ امام حسین است، اما امام حسین، امامِ امام حسن نیست.