درس دوم

معمای هستی

بشر در پرتوی حس کنجکاوی ، خواهان درک راز هستی و معمای خلقت است ، او همواره می خواهد بفهمد که سر آغاز هستی و سر انجام آن کجا است ، و خود او از کجا آمده و راز آفرینش او چیست ، و بسیاری از افراد بشر در سنین معینی از عمر خود می پرسند که :از کجا آمده ام آمدنم بهر چه بود ؟

گروهی بر اثر داشتن سرمایه علمی کافی ، و رهبریهای صحیح ، موفق می شوند تا حدودی بدرک راز خلقت و سر آغاز و سر انجام برسند . یعنی برای کسب معرفت مبدأ و معاد، و شناخت خدای هستی بخش ، وقت می گذارند و کوشش می کنند تا به حقیقت برسند .

ولی برخی که بر اثر ناهمواریهای محیط ، به دنبال کشف حقیقت نرفته، و حس کنجکاوی آنها به طرز صحیحی رهبری نشده ، و یا اگر خود آنها سرمایه علمی کافی برای حل این معما نداشته باشند ، در دریای حیرت فرو می روند و دچار تشویش های فکری و فشار روحی خاصی بسر می برند ، و درونی نا آرام دارند گر چه خود متوجه نباشند و درد خود را ندانند.

انسان در پرتو اعتقاد به خدای حکیم علی الاطلاق ، و خدای رؤف و مهربان ، خدایی که به مصالح و مفاسد بندگان خود از خود آنها آشناتر است .

او آفریننده ، و هستی بخش همه موجودات جهان و عوالم هستی است .

وجود مطلق و کمال مطلق ، که حی و قیوم ، حکیم و علیم ، و هو ذوالجلال و الاکرام ، و مدبر امور و رب العالمین است .

آیا سزاوار است برای شناخت چنین خدایی کوتاهی شود ؟ عقل می گوید باید لحظه ای از کوشش برای کسب معرفت پروردگار جهان آفرین آرام ننشست.

و برای رسیدن به حقیقت و قرب الهی ، مجاهدت کرد . زیرا آرامش و سعادت دو جهان در پرتوی معرفت است. زیرا که هدف خلقت ، معرفت الله است پس برای رسیدن به مقصد باید به کسب این معارف مبادرت نموده و به حقیقت رسید.

ادامه ی درس در مطالب بعدی