ادامه ی درس دوازدهم

فطرت در روایات

در روایتي حضرت رسول صلی الله علیه و آله می فرماید: “کل مولود یولد علي الفطره.”

یعنی هر نوزادی بر فطرت (توحید و اسلام) متولد می‌شود و این فطرت همچنان هست تا پدر و مادر او را به آیین یهودیت يا نصرانیت بار آورند .

امام صادق علیه السلام می فرمایند: مقصود از فطرت ، “اسلام” است که وقتی خداوند پیمان توحید و شناسایی خود را از بشریت گرفت نیاز به دین را هم در وجودشان قرار داد.

در نتیجه می بینیم که هر انسانی در وجود خود احساس نیاز به آفریدگار دارد این حالتی است که خداوند در سرشت و فطرت انسان ها قرار داده است ، مسئله ای که دانشمندان غیر مسلمان هم به آن اعتراف کرده اند. اینک به نمونه‌های از آن اشاره مي شود.

(پاسکال) می گوید: دل دلائلی دارد که عقل را به آن دسترسی نیست
(ويليام جيمز) مي گوید: من به خوبی می پذیرم که سر چشمه زندگی مذهبی دل است .

حقيقتا چنین به نظر می‌رسد که احساس عرفانی جنبشی است که از اعماق فطرت ما سرچشمه گرفته است و یک غریزه اصلی است . انسان همچنان که به آب و اکسیژن نیازمند است به خدا نیز احتياج دارد . (الکسیس کارل).

دیگري بيان مي دارد : انسان درک می‌کند که احتیاج به آب و غذا دارد، همچنین روح ما درك می کند که احتیاج فراوانی به غذای روحی دارد ، این احساس عبارت است از دینی که اولین انسان با آن هدایت شد.

و دلیل این مطلب اینکه اگر بچه ای را از وحشی ترین اقوام دنیا بگیریم و او را آزاد بگذاریم که هر گونه می خواهد زندگی کند و هیچ دینی به او تلقین نکنیم وقتی بزرگ شد و کامل گشت مشاهده می‌کنیم که دنبال گمشده ای می گردد و دائما روي اصل اندیشه فطرتش به این طرف و به آن طرف می زند تا در مغز خود چیزی تصور کند که ما آن را عقیده یا دین می‌نامیم ( سقراط حکیم) .

هر انسان در وقت اضطرار و انقطاع از ما سوي الله به خداوند قادر متعال توجه پیدا می‌کند که فطرتا خود را نیازمند به أن وجود بی نیاز می بیند و اگر در هر زمان این حالت پیدا شود انسان می‌یابد که بین او و معبودش فاصله ای نیست .

امام علی علیه السلام می فرمایند: خدا کسی است که هر آفريده أي به هنگام نیازها و سختيها (وقتي اميدش از غير او قطع مي شود ) به او پناهنده می شود. .

خداوندی که بی قرن و عديل است
وجود او نه محتاج دليل است
اگر افتی به دام ابتلائی
به جز او از که می جوئی رهایی

بنابراین فطرت خداشناسی از سرمایه های اصلی و اساسی وجود انسان است که آیینه سان حقیقت را می‌نمایاند . لكن چه بسا وابستگی و محبت زیاد به دنیا ، محیط فاسد و در یک کلمه گناه ، مانع حق نمائی فطرت میگردد . گناه این آینه صافی را زنگاری و غبار آلود می کند .

قرأن مي فرمايد: سرانجام کسانی که بسیار گناه کردند این شد که نشانه های خدا را تکذیب و استهزا و مسخره کردند