برگی از دفتر فاطمیه 

«سند آسمانی امامت و ولایت»

(حالا که راجع به قلب و الهام گفته شد و سعی در تزکیه نفس را ضروری دانستیم) حال قسمت دیگری از خطبه…)

بخش دوم خطبه «توحید و خداشناسی»

و اشهدُ اَن لا اِلهَ الا اللهُ وحدَهُ لا شریکَ لَهُگواهی میدهم، که جز [الله] یکتا معبودی نیست. او تنهاست و شریکی ندارد،کلمةٌ جَعَلَ الاخلاصَ تأویلَها

[لا اله الا الله ] کلمه توحید است. که اخلاص را حقیقت آن قرار داده است، [یعنی همه کارها را فقط برای خدا انجام دادن، تنها او را مؤثر واقعی دانستن، و او را تنها معشوق خویش فهمیدن، دل را از غیر او خالص نمودن و به پروردگار یکتا متصل کردن، پس اخلاص حقیقت کلمه توحید را بر عهده گرفته است]

حضرت زهراء(س) توحید را تعریف می کند و می فرماید:[لا اله اله الله] کلمه ای است خالص کردن عقیده به خدای متعال، حقیقت آنرا روشن می سازد. یعنی اگر به این مطلب، با دقت توجه کنیم حقیقت خود را نشان می دهد.

چون [لا اله] همه معبودها و محبوب ها، کنار گذاشته می شود و هیچ چیزی را در« دل انسان»، جایگاهی نمی ماند تا محبوب و یا مورد ستایش او قرار گیرد. [الا الله] جز خدای یکتا.

و معنای [تاویل] این است که انسان در اثر یافتن «آگاهی و معرفت کامل»، حقیقت را از پشت الفاظ و کلمه ها درک می کند.

چنانچه در آیات قرآن آمده است تاویل آیات را جز خدا و آنهائی که در علم و آگاه راسخند و به قطعیت رسیده اند، نمی دانند.

بنابراین [لا اله الا الله] شکل گیری و تحقیق اخلاص است و اگر «کسی دل خود را از گناه پاک سازد» به شایستگی لازم دست می یابد.

خدای متعال نور علم را بر دلش می افکند، تا حقیقت را از نزدیک مشاهده نماید، و باور کند که در عالم هستی «جز پروردگار متعال، مؤثری وجود ندارد» و با تمام وجود بگوید:

«لا شریک له»[لا شریک له] شریکی برای او نیست و این معنا را کسانی که به محبت شدید، و عشق واقعی رسیده اند درک می کنند،

چون معشوق واقعی برای عاشق یکی بیش نیست و هرگز عاشقی را نمی توان یافت که برای دو معشوق عشق بورزد، و نفی شریک به همین معنا باز می گردد.

و ضمَّنَ القلوبَ مَوصُولَها،دلها را موظف ساخته، که به آن پیوند پیدا کنند. خداوند قلب انسان را جایگاه خود آفریده است که در قرآن آمده:«دلها با یاد خدا آرامش می یابند»و نیز در حدیث آمده: « قلب حرم و خانه خداست»

و حضرت زهراء(س) می فرماید:خالق متعال دل ها را، مکلف و متعهد ساخته، که به [الله] وصل شوند،چون «تنها وسیله ارتباطی انسان با خدا و عالم غیب، قلب اوست»زیرا اگر قلبها، از غبار شرک و گناه، پالایش شوند، آئینه شفافی برای نشان دادن حقایق توحید خواهند شد.

«و اَنارَ فی الفِکرِ مَعقُلَها»با تعقل و اندیشیدن، فکر انسان را، روشنائی بخشیده است.

یعنی هر مقدار، تفکر او در مورد کلمه [لا اله الا الله] فعّال شود تا اینکه به جایگاه اصلی [الله] در مورد آفریده هایش معرفت پیدا کند، در این صورت درخشش آن در خودش احساس می نماید .

و بعبارت ساده تر:هر مقدار در باره خدا و یافتن راه بندگی و اطاعتش اندیشیده شود، روز به روز«عقل و خرد انسان رشد و کمال» می یابد، یعنی انتخاب و تصمیم خودش را، بدین وسیله روشن می سازد.

چون او را از وابستگی به مخلوقات عاجز و ناتوان آزد کرده و به سوی خودش که علت و سرچشمه اصلی، همه چیز است رهنمون می شود.