زمزمه عـرفان مطالب تربيتي، عرفاني و اخلاقي و كتاب‌هاي سركار خانم طاهره سادات زرگرمرادي
فضيلت حضرت زهرا از زبان عائيشه
📝حدیث اول
(۲)قالت عائشة: خرج النبى صلى اللَّه عليه و سلم غداة و عليه مرط مرجل (۳) من شعر أسود، فجاء الحسن بن على فأدخله ثم جاء الحسين فدخله، معه، ثم قال: جاءت فاطمة فأدخلها، ثم جاء على فأدخله، ثم قال: (إنما يريد اللَّه ليذهب عنكم الرجس اهل البيت و يطهركم تطهيرا)
📝حديث دوم:
حديث كساء
… صفيه دختر شيبه گفت كه عايشه گفت:
صبحگاهى پيامبر (ص) از منزل خارج شد و در حالى كه ردائى از پشم يا خز از موى سياه بر دوش او بود، پس حسن بن على (ع) آمد، پيامبر (ص) او را داخل رداء كرد، حسين (ع) آمد، او را هم زير رداء جاى داد، فاطمه (س) آمد، او را هم وارد كرد، بعد از آنها على (ع) آمد پيامبر (ص) او را هم داخل كرد، پس پيامبر (ص) فرمود: إنما يريد اللَّه ليذهب عنكم الرجس أهل البيت و يطهركم تطهيرا (۴)
منحصرا خداوند اراده كرده است تا رجس و پليدى را از شما اهل بيت ببرد و شما را پاكيزه كند، پاكيزه كردنى.
📝حديث سوم
(۵)قال: حديث الكساء
قيل: و سئلت عائشة رضی اللَّه عنها عن أميرالمؤمنين على بن أبی طالب رضی اللَّه عنه، فقالت: و ما عسيت أن أقول فيه و هو أحب الناس إلى رسول اللَّه صلى اللَّه عليه و سلم لقد رأيت رسول اللَّه صلى اللَّه عليه و سلم قد جمع شملته على على و فاطمة والحسن والحسين و قال: هؤلاء أهل بيتى، أللهم أذهب عنهم الرجس و طهرهم تطهيرا.
قيل لها: فكيف سرت أليه قالت: أنا نادمة، و كان ذلك قدرا مقدورا
📝حديث چهارم :
حديث كساء
… گفته شد، از عايشه درباره اميرالمؤمنين على (ع) پرسيدند. گفت:
نمی كنم اگر درباره او بگويم، او محبوبترين مردم به رسول خدا (ص) بود. به تحقيق ديدم، پيامبر (ص) رداى خودش را بر على (ع) و فاطمه (س) و حسن (ع) و حسين (ع) كشيده بود و فرمود:
اينان اهل بيت منند، خدايا از آنان رجس و پليدى را دور گردان و آنان را پاكيزه گردان، پاكيزه كردنى، به او گفته شد: پس چرا عليه او قيام كردى؟
گفت: من پشيمانم و آن حادثه (جنگ جمل) از پيش مقدر شده بود.
📚مصادر :
۲ـ قال الحافظ ابوالحسن مسلم بن الحجاج النيسابورى فى صحيحه ج ۴ ص ۱۸۸۳ الرقم: ۲۴۲۴، ط بيروت: حدثنا ابوبكر بن ابىشيبة، و محمد بن عبداللَّه بن نمير (و اللفظ لأبىبكر) قالا: حدثنا محمد بن بشر، عن زكريا عن مصعب بن شيبة، عن صفية بنت شيبة، قالت:
۳ـ هو كساء من صوف أو خز.
۴ـ احزاب ۳۳
۵ـ الشيخ إبراهيم بن محمد البيهقى فى المحاسن والمساوى ط بيروت (ص۳۳۸)