زمزمه عـرفان مطالب تربيتي، عرفاني و اخلاقي و كتاب‌هاي سركار خانم طاهره سادات زرگرمرادي
راه سعادت با قرآن در زندگی
انسان، داراي دوجنبه است:
جنبه مادي
و جنبه معنـو ي.
جنبـه مـاد ي او بـه خـوراك ، پوشاك، پناهگاه و… نياز دارد و جنبه روحي وي كه حقيقـت انـسان محـسوب مـي شـود،نيازمند علوم معنوي است ،و معرفت الله و عبادت براي رشد و تغذيه روح است.
نوزاد تازه متولد شده، از لحاظ ظاهر هيچ علمـي نـدارد ؛بنـابراين آرام آرام بايـد او راتربيت كرد و چگونه راه رفتن و غذا خوردن را به وي آموخت.
دستم بگرفت و پا به پا برد تا شيوه راه رفتن آموخت يك حرف و دو حرف بر زبانم الفاظ نهاد و گفتن آموخت
اما تربيت روح آدمي به عهده خود او است و بايد مانند تربيت جسم مادي گام به گام صورت گيرد.به عبارتي،يك سري رذائل در او وجود دارد كه بايـد سـعي شـود آن هـا را مهار كند.
توجه كنيد:آدمي بوسیله«آموزش و پرورش» است كه انسان ميگـردد.او از همـان ابتـداي تولد، قابليت انسان شدن را دارد.به همين دليـل، اسـاس ديـن و شـر يعت همـه پيـامبران «انسان» است.موضـوع قـرآن نيـز تزكيـه و تهـذيب نفـس اسـت .
انـسان فطرتـاً خـدا را ميشناسد؛اما چون تزكيه نشده، بر فطـرت او حجـاب هـايي قـرار گرفتـه كـه بايـد ايـن حجابها را برداشته و با علم و دانش و دلیل و برهان و صفای درون به خدا خود نزديك گردد.انساني كه خود را نشناخته است،نميتواند تزكيه كند و خـدا را بـشناسد .
لذا او در طـول زندگي به دنبال چيزهايي است كه از آن ها به نفع خويش استفاده كندو همواره «منيت» را با خود به يدك ميكشد:خانه من، زندگي من، فرزند من، ماشين من و… .
جالب اينجاست كه عمر انسان پايان مي يابد، در حاليكه هنـوز ايـن «مـن » را نـشناختهاست.به همين دليل نماز را بدون حضور قلب مي خواند،پـس از تكبيـر نمـاز، فكـرش بـه كجاها كه نمي رود و زماني به خود مي آيد كه نمازش را به پايان رسـانده و هـر چـه ر ا گـم كرده باشد در نماز پيدا مي كند!
او خدا وحتي خود را گم كرده امـا بـه دنبـالش نمـي گـردد.انساني كه اندك ي تزكيه كرده و علوم الاهي را آموخته باشد،وقتي به نماز بايستد، از آن لذت ميبرد.
چنانكه اشاره كرديم، فرق انسان و حيوان در تعقل و تفكر است ؛وگرنـه خـوردن و خوابيدن و ساير تمايلات جسمي از مشتركات بين انسان و حيوان محسوب ميشود.
همه چيز براي انسان و انسان براي خداقرآن مي فرمايد: «يتَمتَّعونَ ويأْكُلُونَ كَما تَأْكُلُ الْأَنْعامهمواره سرگرم بهره گيري از [كالا و لذتهاي زودگذر دنیایند]و میخورند، همانگونه که چهارپايان میخورند.
كساني هـستند كـه در زنـدگيشـان فقـط بـه خـوردن و خوابيـدن و زنـدگي مـاديميپردازند،در حالي كه خداوند در قرآن مي فرمايد:
«والأَنْعام خَلَقَها لَكُم …و دامها براي شما آفريده شده اند .
خداوند، حيوانات را براي ما خلـق كرده است، نه اينكه حيوانات را آفريده، تا ما مانند آنها زندگي كنيم!
خداوند مي فرمايد:«وسخَّرَ لَكُم ما فِي السماواتِ وما فِي الْأَرْضِ جمِيعامنه إِنَّ فِي ذَلِـكلآيات لَّقَومٍ يتَفَكَّرُونَ »؛و همه آن چه را در آسمان هاست و آن چه را در زمين است از سوي خود براي شما مسخّر و رام كرد؛
بي ترديد در اين امـور بـرا ي مردمـي كـه مـي انديـشند،نشانه هايي [بر ربوبيت، حكمت و قدرت خدا]ست.هر آن چه در آسمان و زمين وجود دارد، براي انسان خلق شده است.
⁉حال اين پرسش پيش ميآيد كه ما براي چه آفريده شده ايم؟
خداوند در حديث قدسي پاسخ اين پرسش را چنين فرموده است كه:«يابن آدم خلقت الأشياء لأجلك و خلقتك لأجلي»
همه چیز را برای تو آفریدم و تو را برای خودم آفریدم از اينجا ميتوان به مقام والايي كه خداوند براي انسان قرار داده است، پي برد.
اما متأسفانه بيشتر انسانها از اين مقام آگاهي ندارند.⁉ آيا مي دانيـد انـسان چـه مقـامي دارد و جايگاه او كجاست؟
باري! جايگاه انسان، بهشت است و اگر او خود را به كم تر از بهـشت بفروشـد، زيـان ديده است.☯پس، جاي تأسف اسـت كـه آدمـي زنـدگي خـود را تنهـا صـرف خـوردن و خوابيدن و امور مادی و پرداختن به امور چند روزه دنيا كند،و از تكامل خويش غافل باشد.البته بايد توجه داشت با خوردن و خوابيدن هيچ مخالفتي نيست؛ چرا كـه ايـن مـواردجزء ضروريات زندگي بشر است،اما نه اينكه آدمي تنها به اين امور دنيايي بپـردازد و از دنياي معنويت غافل بماند.
انسان بايد بكوشد تا خود را به خدا نزديـك كنـد و از نعمـت بعثت پيامبران كه خداوند به وي عطا فرموده بهره گيرد؛چرا كه هدف از بعثـت پيـامبران این است: ويزَكِّيهِم ويعلِّمهم الْكِتَاب والْحِكْمةَ ْ و آنان را [از آلودگي هاي فكري و روحي] پاك كند وبا آنها كتاب و حكمت بياموزد»
