راه سعادت با قرآن در زندگی

اخلاق چيست؟

اخلاق، مجموعهاي از صفات روحي و باطني است.اين صفات روحي و رواني هستند كه بر روح انسان تأثير ميگذارند.بنابراين هرچند زدودن رذايل اخلاقي از نفس و باطن بسيار دشوار است،جدابودن از فضائل اخلاقي نيز آسان نيست. براي مثال ، انساني كه داراي يك نوع فضيلت اخلاقي است، هر چه سعي كند نمي توانـد خلاف آن عمل كند .

انساني كه خوب است، در واقع با خوبي كردن به ديگران نيـاز درونـي خود را برطرف مي كند. چه بسيار كساني هستند كه با زحمت پولي را به دست مـي آورنـد و آن را به راحتي در راه خدا انفاق مي كنند و لذت هم مي برند، اما برخي انـسان هـا بـا وجـود اينكه هيچ نياز مالي ندارند، هيچگاه طعم اين لـذت را درك نكـرده انـد .

آدمـي بـر حـسب فطرت، علاقه دارد كه به ديگران كمك کند ولي چون غرايزي مثل بخل و حب دنيـا دارد و آنها را تعديل نكرده است، همين غرايز مانع انفاق و لذت رواني او ميشوند.براي صفاي دل بايد درون و باطن خود را از تمام امراض پاك كرد انسان براي صفا ي دل بايد تزكيه كند از همه أمراض روحی و روانی تا از درون صاف و آراسته به اخلاق حسنه شود .

انسان به دنيا نيامده كه فقط بخورد و بخوابد و به امور دنيا بپردازد؛بلكه آمده تا به مقام «خلیفة الله» در زمين برسد.البته براي رسيدن به اين مقام عالي بايد بكوشد تا خـود را از پليـدي هـا پـاك كنـد،و آن چه را كه بدان احتياج ندارد از صندوقچه درون خـويش خـارج سـازد و بـه جـاي آن زيباييهاي فضائل را قرار دهد؛ براي مثال، با ازاله «بخل»،جود و كرم را جايگزين كنـد .زيرا استفاده مكرر از صفات زيبا موجب مي شود كه بـا صـفاي روح، ايـن صـفات بـراي انسان ملكه گردد.

زماني كه انسان كمالات آن ذات پاك را بشناسد،علاقه دارد كه خود نيـز صـاحب آن كمالات شود؛اما علاقه داشتن به تنهايي كافي نيست، بلكه عمل كردن و تلاشگـر بـودن مهم است.فضائل اخلاقي مانند سرمايه هايي هستند كه انسان بايد از آن هـا اسـتفاده كنـد .

جالـب اينجاست كه آدمي هر چه بيش تر از اين سرمايه هـا اسـتفاده كنـد، نـه تنهـا از آن هـا كـم نميشود؛بلكه سبب افزودن بر آن ها مي شود. فضائل اخلاقي به منزله چراغهـايي هـستند كه بايد درون و بيرون آدمي را نوراني كنند.

یادمان باشد برای داشتن روحی بزرگ وطبیعی بلند ۴ خصلت رو داشته باشیم۱_انتقادپذیری۲_عذر خواهی۳_شکرگزاری۴-گفتار زیبـاهمراه با کردار زیبـا

برخي از دانشمندان، اخلاق را اين چنين تعريف ميكنند:اخلاق مجموعه اي از رفتارها و خُلقياتي است كه از درون انسان صادر مي شوند.به همين سبب است كه گاهي اوقـات، انسان عمل بدي را ناخودآگاه انجام ميدهد و بعد از انجام آن عمل پشيمان مي شـود.

سـر زدن اين عمل از انسان به سبب رذائلي اسـت كـه در درون او وجـود دارنـد . اگـر آدمـي ميخواهد كه بار ديگر مرتكب آن عمل نشود، بايد آن رذيله را از درونش پاك كند.

اعمال و اقوال انسان بيانگر چيزي است كه درون او وجود دارد:تا مرد سخن نگفته باشد عيب و هنرش نهفته باشد.

شخصيت و شاكله انسان، همان چيزي است كه خودش براي خود ساخته است.انسان بـا داشتن غرايز و عدم تعديل آن ها به برخي امراض دچار مي شود. به عبـارتي ديگـر، آدمـي براي خود حسد، بخل، كينه و… نمي آورد؛بلكه عامل وجود اين رذائل، همان عدم تعـديل غرايز هستند.

براي مثال، انسان بايد براي «ترس» از چيزهايي كه موجب زيان رسانيدن بـه او مي شود،حد وسط را رعايت كند.نه آن قدر بترسد كه به او بگويند ترسـو و نـه چنـان اظهار شجاعت كند كه خود را به خطر بيندازد؛يعني نه افراط و نه تفريط.