زمزمه عـرفان مطالب تربيتي، عرفاني و اخلاقي و كتاب‌هاي سركار خانم طاهره سادات زرگرمرادي
ادامه ی مناجات شعبانیه
اِلهى جُودُكَ بَسَطَ اَمَلى وَ عَفْوُكَ اَفْضَلُ مِنْ عَمَلى، اِلهى فَسُرَّنى بِلِقائِكَ یَومَ تَقْضى فیهِ بَیْنَ عِبادِكَ.
معبود من! جود و بخششت، آرزویم را گسترش داده است،و عفو تو بر كردارـ زشت ـ من برترى یافت.معبودِ من! مرا به دیدارت، در روزى كه میان بندگانت داورى مى كنى شادمان كن!
نكاتى از این فراز
۱٫ جود گسترده خداوند، آرزوى بیشتر بنده؛
۲٫ «عفو خدا، بیشتر از جُرم ماست»؛
۳٫ تمناى سرور حاصل از دیدار خداوند در روز قیامت.
«اِلهى جُودُكَ بَسَطَ اَمَلى؛ آرزوهاى بى پایان آدمى، جود بى پایان خداوندى»
از خداوند بزرگ، فراوان خواستن و چیزهاى بزرگ را آرزو كردن و درخواست نمودن، از صفات نیك و شایسته یك بنده است كه مطلوب حضرت حق نیز مى باشد.
پروردگار از بندهاى كه در كنار خزاین بى پایانش، از او چیزهایى اندك و ناچیزمى طلبد، خشنود نمى باشد.لذا با اندك تأملى در دعاهاى اهلبیت علیهمالسلام درمى یابیم كه آن بزرگواران، هم فراوان مى خواستند و هم چیزهاى بزرگ، همانند دیدار باخداوند را مسئلت مى نمودند.
اینكه چه چیز باعث بسط و گسترش آرزوى یك بنده مى شود ـ چنانچه در اینقسمت از مناجات، بدان اشاره شد ـ«جود و كَرَم» خداوند مى باشد كه این چنین آرزویى را مىطلبد.در واقع، گویا آن چنان جودى را، این چنین آرزویى مبسوط و بى پایان معنا خواهد داد.
حاصل سخن آنكه، اگر خداوند، از بنده اش بسط و گستردگى آرزو را بخواهد، بدان سبب است كه خود از جودى بى پایان برخوردار است و خداوند، جود و كرم و بخشش خود را، بدون مصرف، نمى پسندد.
بانگ مى آید كه اى طالب بیا
جود محتاجِ گدایان چون گدا
جود مى جوید گدایان و ضِعاف
عفو خدا بیشتر از جُرم ماست خداوند، در همه زیبایى ها و صفاتش بى انتهاست، از جمله در صفت «عفوِ»خویش.
اگر بنده اى هر قدر هم مرتكب معصیت شده باشد، از عفو خداوند خویش مأیوس گردد، معنایش، محدود ساختن و محدود دانستن صفت بى انتهاى عفو الهى مى باشد؛ و معناى محدود نمودن حق تعالى در صفاتش، شبیه دانستن او به مخلوقات محدودش مى باشد،در حالى كه خداوند از هرگونه شبیه و مثل و مانندمنزه است.
و در تعقیبات مشتركه هر نماز، دستور رسیده كه مستحب است این دعا را بخوانیم:اَللّهُمَّ اِنَّ مَغْفِرَتَكَ اَرْجى مِنْ عَمَلى وَ اِنَّ رَحْمَتَكَ اَوْسَعَ مِنْ ذَنْب