راه سعادت با قرآن در زندگي

انبياء‌، طبيبان روح هستند

پيامبران، طبيبان روحي هستند که کتب آسماني را براي سلامت و سعادت انسان‌ها به ارمغان آورده‌اند؛ زيرا نسخه پيشگيري و چگونگي استفاده از داروهاي شفابخش را در آيات الاهي به طور دقيق براي انسان‌ها بيان مي‌کنند.

براي مثال، به انساني که سرما خورده است، توصيه مي‌شود در محيط سرد قرار نگيرد، خود را به خوبي بپوشاند و جانب احتياط را رعايت کند تا در اسرع وقت بيماري او زايل شود. طبيبان روحي نيز دستورالعمل‌هايي براي انسان آورده‌اند؛از جمله دستورالعمل‌هاي آن‌ها اين است: نماز بخوان تا سعادتمند گردي، روزه بگير تا با تقوا شوي، به مجالس گناه و غيبت نرو که خطر ابتلاي‌ شديد به بيماري در آن‌جا وجود دارد و….حال، اگر آدمي مرتکب گناه شود، به منزله اين است که با خوردن مايعي سمي، به خود ضرر رسانده و بيمار شده است.

در پاره‌اي از مسائل هم احکام شريعت را بيان مي‌کنند که انسان اگر عمل خاصي را انجام ندهد بهتر است؛ يعني انجام دادن آن عمل حرام نيست و فقط کراهت دارد اما در صورت انجام دادن، خطر ابتلا به بيماري را تا بيش‌ترين حد ممکن به خود نزديک کرده است.

کودکي را در نظر بگيريد که بيمار است و بزرگ‌تر‌ها او را از مسائل بسياري که برايش در حال بيماري مضر است منع مي‌کنند، ولي او مي‌خواهد دليل اين منع را بداند و همواره مي‌پرسد چرا اين کار را نکنم؟ چرا بيرون نروم؟ چرا از اين غذا تناول نکنم؟ و… .

گاهي اوقات توضيح تمام مسائل براي کودکان دشوار است. اين صفت در برخي بزرگ‌تر‌ها نيز ديده مي‌شود که مرتب مي‌پرسند:

❓ چرا نماز بخوانم؟

❓چرا بايد حجابم را رعايت کنم؟

❓چرا غيبت نکنم؟

و بسياري از چرا‌هاي ديگر.

برخي ديگر نيز مي‌گويند گناه را انجام مي‌دهيم؛ اما توبه مي‌کنيم! به عبارتي اين افراد مي‌خواهند پس از اين‌که به بيماري روحي خاصي مبتلا شدند، به درمان آن اقدام کنند؛  در صورتي که هميشه «پيشگيري بهتر از درمان است.»

انسان بايد سعي کند بيمار نشود؛  زيرا پس از بيمار شدن، معالجه کردن بسيار دشوارتر خواهد بود،  به طوري که گاهي بيمار نيازمند مراقبت‌هاي ويژه و بستري شدن مي‌گردد  و پس از درمان بايد سعي کند که در معرض بيماري قرار نگيرد، چون خطر ابتلا به بيماري در حال سپري کردن دوره نقاهت، بسيار شديد خواهد بود.