غدیر، عاشورا، انتظار

غدیر، عاشورا، انتظار
در جلسات گذشته درباره ولایت و غدیر مطالبی گفته شد. حال می گوییم:
غدیر،‌ تجلی ولایت و رکن حیات معنوی شیعیان است.غدیر ماندگار است؛ زیرا روز اکمال دین و اتمام نعمت حق است. و عاشورا ادامه غدیر و انتظار، ثمره عاشورا است. ما باید در سایه بیعت با آخرین وارث غدیر، امام مهدی(عج)، خود را آماده یاری امام زمان(عج) و به ثمر رساندن غدیر نماییم. و با کسب معرفت و شناخت و رعایت شریعت و احکام شرعی و با تمسک به قرآن و عترت، زمینه را برای ظهور آماده کنیم. بنابراین یکی از مسائل مشترک بین عاشورا و انتظار، بین امام حسین و امام مهدی (علیهما السلام) جذب نیرو و یارانی باوفا و مخلص است.
حسین(ع) مدام در فکر جذب نیرو و تربیت یاران بود، و با نامه ها و کلام نورانی سعی در تالیف قلوب، و جذب و تربیت و پرورش آنان داشت. و در نهایت هم یاران خود را انتخاب کرد. ایشان شروطی سخت برای آن ها قرار داد. و فرمود: « من کان بازلاً فینا مهجته فلیرحل معنا»
هر کسی نمی تواند در رکاب امام باشد و تنها کسانی که حاضرند شیره جان خود را در راه اهل بیت (ع) فدا کنند، پذیرفته می شوند. لذا فرزند حسین(ع) و وارث عاشورا، یعنی امام مهدی(عج) نیز در میان ما و در تلاش برای تربیت یاران و نیروسازی است و کسی گمان نکند فقط با کلام و شعار از یاران امام زمان (عج) می شود.
پس اگرحضور امام را حاضر دانستی و طبق خواسته او عمل کردی، وخود را در محضر خدا و امام زمان (عج) دانستی، تحت ولایت و تربیت امام(عج) قرار خواهی گرفت. و خود را آماده بذل مال و جان خواهی کرد.
بنابراین وقتی یاران عاشورایی را با انتظار پیوند دادی، و خواستی از یاران امام(عج) باشی، به کلام حسین (ع) توجه کن که فرمود:
من عازم هستم و به کمک نیاز دارم، اما یاری من کار هر کسی نیست. بلکه انسان های خاصی می توانند از عهده چنین امر پر مخاطره ای برآیند، کسانی که شوق لقای خدا را در سر می پرورانند، و هدفشان لقاء الله است.
اما کسی که کمتر از آن می اندیشد و مثلا برای ترس از جهنم شمشیر می زند، نمی تواند؛ چون او وقتی آتش صحنه پیکار را مشتعل ببیند، ممکن است دستش بلرزد. و نیز کسی که به اشتیاق بهشت می رزمد، نمی تواند؛ چون او هم وقتی که دریابد خانواده اش بعد از کشته شدنش تا چند منزل به اسارت خواهند رفت، شاید پایش در پایمردی بلغزد.
ولی «راغب لقاء الله» نه تنها قلبش سست نمی شود، دستش نمی لرزد و پایش نمی لغزد بلکه دیگران را هم به استواری و ثبات قدم دعوت می کند.
من کان فینا باذلاً مُهجته موطناً علی لقاء الله نفسه فلیرحل معنا فإنی راحلٌ مصبحاً إنشاء الله
و بعد از ورود به کربلا نیز شوق و رغبت به لقاء الله در کلمات و سخنرانی های آن حضرت مطرح است. وقتی اوضاع زمانه و گرایش مردم به بیدینی را تشریح می کند، می فرماید: اگر مؤمن با دیدن این شرایط و اوضاع اسفناک راغب لقای خدا باشد محق است.
«لیرغب المؤمن فی لقاء ربه حقاً»
هم اکنون نیز چنین است. کسانی که بوی زهد و عبادت خشک از آن ها استشمام می شود، نه کربلایی اند نه انقلابی، و خواه ناخواه ارادتشان به امام زمان(عج) از آن جهت است که غائب است، و اگر آن حضرت ظهور کند این گونه افراد جزو اولین کسانی هستند که از او رخ بر می تابند و دستورهای مبارزه آموز و سیرت های مخاطره آمیز وی را ناصواب می دانند.
در حقیقت آن ها عاشق و خواهان امام غایبند نه امام قائم، محبوبشان غایب آل محمد(ص) است نه قائم آل محمد(ص). اما آن که زهد و عبادتش با حماسه آمیخته باشد، یار با وفای ولی عصر(ارواحنا فداه) است.
پس منتظران حقیقی باید خود را این گونه آماده کنند.نه فقط با شعار بلکه اولاً و قبل از هر چیز باید معنی ولایت را بدانند، از معنی حقیقی انتظار و هدف آگاه باشند. چون هراندازه هدف مهم باشد روح ایثار بیشتر است. باید از لحاظ علمی و شکوفایی استعدادها خود را آماده کنند. و در عین حال به تصفیه نفس بپردازند، و به دنیا و زرق و برق آن بی اعتنا باشند و فقط به خدا بیندیشند.
آری! باید با سلاح ایمان، عرفان، شجاعت و شهامت، خود را برای ایثار در راه خدا آماده کنند. آن گاه با اخلاص هر روز دعای عهد را بخوانند و منتظر باشند. تا در رکاب امام زمان(عج) و از یاران او قرار گیرند. زیرا امام زمان(عج) همانند جدش حسین(ع) خود یاران واجد شرایط و مخلص را انتخاب                  می کند و آن مخلصین خالص فقط ۳۱۳ نفرند. آیا موجب تعجب نیست که از این همه مدعیان انتظار، و منتظران، و آنان که هر روز دعای عهد                می خوانند، و ندبه خوانان روز جمعه، فقط این تعداد یاران امام باشند؟
منتظران مهدی(عج) پرورش یافتگان مکتب عاشورا هستند، آنان که با اخلاص می گویند: یا لیتنا کنا معکم فنفوز فوزا عظیما (ای کاش با شما بودیم پس به فوز و سعادت عظیم نائل می شدیم).
آری! باید با اخلاص بود و اخلاص هم نتیجه معرفت است؛ معرفت به خدا و رسول خدا و معرفت به ولایت، تا معنی در رکاب امام بودن را درک کرد و شایستگی یار امام بودن را به دست آورد؛ زیرا در عاشورا هم عده ای پیوستند اما بعد جدا شدند و سعادت شهادت در رکاب امام زمانشان، حسین(ع) را نداشتند. در مورد یاران امام مهدی(عج) هم کسانی از امر ولایت او بیرون می روند