یک سؤال

یک سؤال
حال ممکن است کسی بپرسد: اگر کلام خدا حق و نور و مطابق با فطرت است و نورانیت انسان را زیاد می کند، چرا اکثر افراد راه عصیان و ظلمت را در پیش می گیرند؟
در پاسخ باید گفت مشکل بشر در مسأله «اختیار» است که از این موهبت الهی ناآگاهانه به ضرر خود سوء استفاده می‌کند. خداوند می فرماید: چون خود این افراد نخواستند تحت هدایت الهی قرار گیرند و از راهنمایی پیامبران و کتب آسمانی پیروی کنند، این رهبران نیز به کار آن‌ها نیامدند.
چون قرآن هدی للمتقین است و نیز می فرماید:
قد افلح من تزکی
همانا رستگاری در خودسازی و تزکیه است.
اگر انسان نفس خود را از آلودگی ها پاک و تقوا پیشه کند، از نور قرآن استفاده خواهد کرد؛ یعنی کلام خدا بر وی اثر می‌گذارد و او را نورانی می کند. ولی اگر نخواهد خود را در این راه(راه هدایت و نورانیت) قرار دهد، نه آیات قرآن در او اثر می گذارد و نه موعظه؛ زیرا اگر جنبه ظلمانی کسی بر بُعد نورانیتش غلبه کند، با شنیدن این سخنان با حالتی طعنه وار می خندد و می گوید: حال چه کسی از آن دنیا آمده که خبر بیاورد بهشت و جهنمی است و مردم به جهنم می روند؟! از این رو دائم برای خود حجت و دلیل می آورد تا خود را قانع کند و به گمراهی و سرگردانی خویش باقی بماند. در این صورت، چنین شخصی بیش‌ترین ظلم را به خود روا می‌دارد.
ما از ایشان می پرسیم: آیا پیامبران از جانب خداوند أخبار نیاورده اند؟ آیا حجتی فراتر از کلام خدا وجود دارد؟ اگر انسان، کلام خدا و عترت را می خواند و می شنود و در او تاثیر نمی گذارد، باید دلیل آن را در وجود خود جستجو کند؛ چرا که کلام نور، نورانیت می آورد و انسان آن را دوست دارد؛ یعنی فطرت پاک به معارف الهی و نورانیت متمایل است.
اما آن‌جا که ظلمت غرائز و جهل بر نورانیت وجود انسان غلبه کرده و سایه افکنده باشد، این تاریکی ها انسان را از دیدن حقیقت و بصیرت دور می‌کند. شما با مطالعه داستان واقعه کربلا، می بیینید که همگی مسلمان و در ظاهر مؤمن بودند ولی آن‌چه باعث شد به این روز برسند، غلبه جنبۀ ناریت آن‌ها بر جنبه روحانیتشان بود. از سوی دیگر امام حسین(ع) و اصحابش جنبۀ نورانیتشان بر بُعد مادی و ظلمانی آن‌ها غالب بود و انوار الهی و حقیقت را می دیدند. به همین سبب همه چیز خود را در راه حقیقت و خدا رها کردند تا به لقاء الهی نائل شوند.
مناجات‌های اهل بیت(ع) و نیز حالات امام حسین(ع) را در شب عاشورا مطالعه کنید. البته فهم معانی بلند آن‌ها با گفتن و شنیدن الفاظ به تنهایی ممکن نیست. انسان باید با تأمل و تفکر آن‌ها را بخواند و مطالعه کند. سپس در می یابد که چرا امام حسین(ع) به یاران خود می گوید: بین شما و بهشت فقط به اندازه یک پل فاصله است و شما تنها با شهادت به آن جا می رسید؛ و دلیل این که عدۀ بسیار کمی به این مقام والا رسیدند چه بود.
پاسخ این سؤال‌ها را باید از قرآن و کلام معصومین(ع) دریابیم؛ چرا که خداوند راه را به انسان نشان داد و پیامبران و اولیای خود را نیز در میان آن ها قرار داد و به انسان‌ها دستور داد که از آن ها در همۀ زمینه ها پیروی کنند، و از اعمال و کردار آن‌ها الگو بگیرند.