عرفان در کلام ائمه(ع)

عرفان در کلام ائمه(ع)
امام علي(ع) می فرماید: ما رأيت شيء الا و رأيت الله قبله و بعده و معه.
ندیدم چیزی را مگر خدا را دیدم قبل از آن و بعد از آن و با آن.
کسی کز معرفت نور صفا دید              ز هر چیزی که دید اول خدا دید
و نیز امام حسين(ع) در دعای عرفه مي فرمايد:
الهى عَلِمْتُ بِاِخْتِلافِ الاْثارِ، وَتَنقُّلاتِ الاَْطْوارِ، اَنَّ مُرادَكَ مِنّى اَنْ تَتَعَرَّفَ اِلَىَّ فى كُلِّ شَىء، حَتّى لا اَجْهَلَكَ فى شَىء
خدايا! دانستم به وسيله اختلاف آثار و زير و رو شدن و تغيير اطوار هستی كه مقصود تو از من اين است كه، خود را در وجود هر چيز به من شناساندی تا در هیچ چيزی نادان به تو نمانم.
تو آثار خود را پی در پی به من نماياندی تا من به اين حقيقت رسيدم كه در همه چيز، تو در نظرم بيايی.
انسانِ غافل، آيات الهی را مي بيند، اما به آن‌ها به عنوان آيات و نشانه ها توجه نمی کند. در صورتی‌که بايد دائم و در همه حال خود را در محضر پروردگار خویش، و خدا را ناظر بر اعمال خود بداند.
همه عالم، آيات و نشانه هایی از خالق آسمان‌ها و زمین و تمام عوالم وجود هستند، تا انسان به فطرت خود توجه كند «سبحانک ما خلقت هذا باطلا» و بگوید: پروردگارا! آن‌چه خلق کردی بیهوده و بی هدف نیست، پس من برای چه هدفی به دنيا آمده ام، زیرا شفای دل انسان و آرامش و سعادت او در اين است كه به حقيقت برسد و با سير و سلوك الهی به سوی عبوديت خدا گام بردارد، و عبد شود و با ندای ای نفس مطمئنه جان به جان آفرین تسلیم نماید و به او بگویند:
«فَادْخُلِي فِي عِبَادِي وَادْخُلِي جَنَّتِي^»
ای بنده من! در میان بندگانم در آی و در بهشت من داخل شو.
در نهایت به زندگی جاودانه ای با نعمتهایی از فضل الهی نائل شود که قرآن میفرماید:
فَلَا تَعْلَمُ نَفْسٌ مَا أُخْفِيَ لَهُمْ مِنْ قُرَّةِ أَعْيُنٍ جَزَاءً بِمَا كَانُوا يَعْمَلُونَ
 قطعاً هيچ كس نمى‏داند چه چيزهايى كه مايه خوشحالى آنان است به پاداش اعمالى كه همواره انجام مى‏داده‏اند، براى آنان پنهان داشته‏اند.آن‌ بالاتر از تصور و درک انسان مادی است. کسی که اسیر دنیا و غوطه ور در دریای هولناک مادیات و سرگرم به امور این دنیای فانی است، از باطن این عالم خبر ندارد.
و در ادامه آیات می فرماید:  
أَفَمَنْ كَانَ مُؤْمِنًا كَمَنْ كَانَ فَاسِقًا لَا يَسْتَوُونَ ﴿١٨﴾ أَمَّا الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ فَلَهُمْ جَنَّاتُ الْمَأْوَى نُزُلًا بِمَا كَانُوا يَعْمَلُونَ ﴿١٩﴾ وَأَمَّا الَّذِينَ فَسَقُوا فَمَأْوَاهُمُ النَّارُ   كُلَّمَا أَرَادُوا أَنْ يَخْرُجُوا مِنْهَا أُعِيدُوا فِيهَا وَقِيلَ لَهُمْ ذُوقُوا عَذَابَ النَّارِ الَّذِي كُنْتُمْ بِهِ تُكَذِّبُونَ^.
[با اين حال] آيا كسانى كه مؤمن‏اند مانند كسانى هستند كه بدكار و نافرمان‏اند؟ [نه هرگز اين دو گروه] مساوى نيستند.«۱۸» اما كسانى كه ايمان آورده و كارهاى شايسته انجام داده‏اند، براى آنان بهشت‏هايى كه اقامت‏گاه دائمى است خواهد بود [كه به آنان] به پاداش اعمالى كه همواره انجام مى‏دادند، پيشكش مى‏شود.«۱۹» اما كسانى كه نافرمانى كرده‏اند اقامتگاهشان آتش است، هرگاه بخواهند از آن بيرون آيند آنان را در آن بازمى‏گردانند، و به آنان گويند: عذاب آتش را كه همواره آن را تكذيب مى‏كرديد بچشيد.