پیامدهای خودفراموشی

پیامدهای خودفراموشی
اگر کسی خود را بشناسد ممکن نیست مبدا و معاد و مسیر بین آن دو را نشناسد و به آن ایمان نیاورد. اما با فراموشی نفس از همه این معارف باز مانده زیرا در حدیث آمده که:
“من عرف نفسه فقد عرف ربه“
مقصود از معرفت رب همان معرفت مبدا و معاد است؛ پس من عرف نفسه فقد عرف مبداه و معاده.
با شناخت آغاز و انجام و ایمان به پروردگار خود مسیر بین آن دو که همان صراط مستقیم(دین اسلام) است، معلوم، و متعلق ایمان می شود.
توضیح آن‌که خدا هم اول است که همه چیز از اوست و هم آخر است که همه به آن مرجع نهایی بر می گردند: «و الی الله تصیر الامور» و چون تمام اوصاف الهی عین ذات خداوند است هر که رب حقیقی خود را فراموش کند همان خدای «هو الاول و الاخر و الظاهر و الباطن» را از یاد برده، و در نتیجه مبدا و معاد خود را هم فراموش کرده است. این معنای جامع پس از تدبر و تحلیل از احادیث معتبر به دست می آید و چون در معاد، انسان بازگشت کننده است و خدا مرجع او و چون رجوع انسان به محکمه الهی امری حتمی است، نسیان معاد، انسان را از تلاش برای رسیدن به حقیقت و سعادت باز می دارد.پس ای انسان! اختیار و انتخاب با خودت است که تحت ولایت نور قرار بگیری یا ظلمت.
خودت را پیدا کن؛ چون در خودت گم شده ای. از بندگی غیر خدا بیرون بیا؛ زیرا خدا تو را آزاد آفریده و حیف است که بنده عبد ذلیلی چون خود باشی و یا به جای خدا خودت را بپرستی.
قفس را بشکن؛ حتما خودت را خواهی یافت.
رمز ورود به خودت، خودت هستی.
تو خود حجاب خودی حافظ از میان برخیز
از بندگی خاکی تن، بیرون شو که نظاره گر نور ملکوتی خدا خواهی شد.