اشاره به نکاتی قابل تفکر و تآمل

اشاره به نکاتی قابل تفکر و تآمل
«کلمات» جمع کلمه است و در اصل به معنی الفاظی است که انسان با آن سخن می گوید، سپس به معنی گسترده تری اطلاق شده، و آن هر چیزی باشد که می تواند بیانگر مطلبی باشد، و از آنجا که مخلوقات گوناگون این جهان هر کدام بیانگر ذات پاک خدا و علم و قدرت اویند، به هر موجودی «کلمة الله» اطلاق شده، مخصوصاً در مورد موجودات شریف تر و با عظمت تر، این تعبیر بکار رفته . چنان که در باره مسیح (ع) در آیه سوره نساء می خوانیم :
إِنَّمَا الْمَسِيحُ عِيسَى ابْنُ مَرْيَمَ رَسُولُ اللَّهِ وَكَلِمَتُهُ ⁽مسيح عيسى بن مريم فرستاده خدا و كلمه اوست) و (نظیر همین معنی در آیه ۴۵ سوره آل عمران نیز آمده است.
سپس، به همین مناسبت «کلمات الله» به معنی علم و دانش پروردگار به کار رفته است . اکنون خوب است درست در محتوای این آیه بیندیشیم .
می دانیم گاه از یک درخت تنومند ، از ساقه و شاخه هایش، هزاران، بلکه میلونها قلم به وجود می آید. با در نظر گرفتن حجم عظیم درختان روی زمین، و جنگل هائی که بسیاری از کوه ها را پوشانده است، و تعداد قلم هائی که از آن به وجود می آید.
و همچنین اگر تمام اقیانوسهای روی زمین که تقریباً سه چهارم صفحه زمین را با عمق بسیار پوشانده است مرکب شوند، چه وضع عجیبی را برای نوشتن ایجاد می کند و چقدر علوم و دانش ها را با آن می توان نوشت!
مخصوصاً با توجه به افزوده شدن «هفت دریای دیگر» به آن، که هر کدام از آنها معادل تمام اقیانوسهای روی زمین می باشد، [واژه «البحر» در آیه فوق اشاره به مجموع دریاهای روی زمین است زیرا «الف و لام» آن جنس و در این جا به معنی عموم است ]
و بالاخص با توجه به اینکه عدد هفت در اینجا بمعنی تعداد نیست بلکه برای تکثیر است و اشاره به دریاهای بی حساب می کند، روشن می شود که دامنه علم خداوند، تا چه اندازه گسترده است و تازه همه اینها پایان می گیرد، و باز علم او پایان نخواهد گرفت.
«آیا ترسیمی برای بی نهایت»، از این جالب تر و زیباتر به نظر می رسد؟ این عدد بقدری زنده و گویا است که امواج فکر انسان را در افقهای بیکران و نامحدود با خود همراه می برد، و غرق در حیرت و ابهت می کند.
با توجه به این بیان گویا و روشن ، انسان احساس می کند: معلوماتش در برابر آنچه در علم خدا است همچون یک صفر در برابر بی نهایت است، و شایسته است فقط بگوید: «دانش من به آنجا رسیده که به نادانی خود پی بردم» حتی تشبیه به قطره و دریا برای بیان این واقعیت، نارسا به نظر می رسد.
انتخاب کلمه «سبع » (هفت ) در لغت عرب برای تکثیر، شاید از این نظر باشد که پیشینیان عدد کرات منظومه شمسی را هفت دانستند (و در واقع آنچه از منظومه شمسی امروز نیز با چشم غیر مسلح دیده می شود، هفت کره بیش نیست) .
و با توجه به این که: «هفته» به صورت یک دوره کامل زمان، هفت روز بیشتر نیست .
و تمام کره زمین را به هفت منطقه تقسیم می کردند، و نام هفت اقلیم بر آن گذارده بودند، روشن می شود که: چرا «هفت» به عنوان یک عدد کامل در میان آحاد و برای بیان کثرت به کار رفته است.
بعد از ذکر علم بی پایان خداوند، سخن از قدرت بی انتهای او به میان می آید و می فرماید: «آفرینش همه شما و نیز برانگیخته شدن شما بعد از مرگ همانند یک فرد بیش نیست»^.