زمزمه عـرفان مطالب تربيتي، عرفاني و اخلاقي و كتاب‌هاي سركار خانم طاهره سادات زرگرمرادي
۳۵ـ “يا منشئء السحاب الثقال” (اي بوجوده ابرهاي سنگین ).
«منشیء» به معنای به وجود آورنده است .
در قرآن کریم چنین می خوانیم :
هُوَ الَّذي يُريكُمُ البَرقَ خَوفًا وَطَمَعًا وَيُنشِئُ السَّحابَ الثِّقالَ
(قدرت خدا در گستره‌ی هستی پدیدار، و آثار آن در همه‌جا آشکار است). او است که آذرخش آسمان را به شما می‌نماید که هم باعث بیم و هم مایه‌ی امید شما می‌گردد، و نیز ابرهای سنگین بار را (با تبخیر آبهای تلخ و شیرین اقیانوسها و دریاها و رودبارها) پدید می‌آورد.
«کسی که برق را برای بیم و امید به شما می نمایاند، و ابرهای گرانبار را پدید می آورد.»
در مورد ابرهای گرانبار و سنگین باید گفت که هر ابری ممکن است به اندازه دریایی آب داشته باشد و چون خداوند توسط اسباب کارها را صورت می دهد قوانین هستی را مامور کرده که ابرها را به وجود آورده و بالا ببرند. و قبلاً گفته شد که قوانین طبیعی منافاتی با توانایی خداوند ندارد یعنی خداوند فاعل کاری را سبب قرار می دهد و کار در ظاهر به کننده کار نسبت داده می شود و اینها در طول هم هستند نه در عرض هم. یعنی افعال، هم به اسبات، و هم به مسبب الاسباب که خداست نسبت داده می شود.
