خصوصیت شهدای کربلا/مقایسه حُر با اصحاب

خصوصیت شهدای کربلا:
بزرگی می گفت : اگر بگوئید از اصحاب حسین(ع) و شهدای کربلا کدام افضل بودند؟ گوئیم: شهدای کربلا هر کدام خصوصیتی داشتند.
بعضی از اصحاب رسول(ص) و امیرالمومنین(ع) بودند. مثل حبیب بن مظاهر، ومسلم بن عوسجه، وبرُیر.
حبیب بن مظاهر از اصحاب پیامبر(ص) و صاحب اسرار و پیرمرد بود، همدرجه میثم تمار بود، و همینطور برُیر. پس باید از حُر بالاتر باشند. و حُر نباید به مقام اینها برسد، خصوصا با آن خطیئه ای که از او صادر شد. غایت امر او همین قدر خودش را نجات داده است.
لکن میگویند: که،خجالت بنده پیش خدا خیلی قرب دارد، این آه گناهکار خجالت زده، معترف به تقصیر، در نزد خدا خیلی ارزش دارد.
وحُر گر چه آن مقامات را نداشت، اما خجالت زده گی اش و این اضطرابش او را کافی است. علاوه بر این حُر از همه چیز گذشت، مال، جاه و مقام، زن و فرزند، و بنقلی پسرانش را هم بمیدان فرستاد. و وقتی پیکر کشته فرزند را می بیند میگوید:  الحمد لله که مقام شهادت در رکاب پسر دختر رسولخدا(ص) را بتو عنایت فرمود^.
مقایسه حُر با اصحاب:
از طرفی حُر وقتی به امام پیوست که کار بر سید الشهداء شدت گرفته بود. و می داند که کشته می شود.
در صورتیکه اصحاب وقتی بودند که کار هنوز بشدت نرسیده بود. و اگر بی وفائی کوفیان نبود، لااقل نمی دانستند کشته می شوند. اما حُر درآن بحبوحه جنگ و در اوج قدرت، مردی قاعد و فرمانده چهار هزار سوار، و رئیس و سردار طائفه ای بزرگ، در آن طرف جبهه با کمال رفاء باشد، و بیاید و یکمرتبه دست از همه چیز بکشد، و از اهل وعیال ومال ومقام وحتی از آب خوردن بگذرد و بیاید به حسین(ع) به پیوندد این خودش خیلی کار است. و ارزش دارد.
و همان پشیمانی وخجالت زدگی او، زیرا احتمال نمی داد توبه اش قبول شود، بعد از آن که راه را بر امام بسته بود لذا سر خود را پیچید، طوری آمد که حضرت او را ندید،تا خود را برسر پاهای حضرت انداخت. حضرت فرمود: ” ارفع راسک یا شیخ، من انت؟” کیستی؟ حُر گفت: من همان بدبختی هستم که نگذاشتم بروی، و راه را بر تو بستم. بعد از حضرت پرسید؟ فهل لی من توبة؟ چون شک داشت، که کارش گذشته و توبه او پذیرفته نیست. لذا اول سئوال می کند آیا توبه ام پذیرفته میشود؟
لذا این توبه و شرمساری و خجالت بنده، این اعتراف به تقصیر، پیش خدا ارزش دارد. زیرا خداوند به پیامبر خود میفرماید:
قُلْ يَا عِبَادِيَ الَّذِينَ أَسْرَفُوا عَلَىٰ أَنْفُسِهِمْ لَا تَقْنَطُوا مِنْ رَحْمَةِ اللَّهِ ۚ إِنَّ اللَّهَ يَغْفِرُ الذُّنُوبَ    جَمِيعًا ۚ إِنَّهُ هُوَ الْغَفُورُ الرَّحِيمُ «۵۳»
ترجمه: (بگو : اى بندگان من كه [با ارتكاب گناه] بر خود زياده روى كرديد ! از رحمت خدا نوميد نشويد، يقيناً خدا همه گناهان را مى‏آمرزد، زيرا او بسيار آمرزنده و مهربان است )؛ « ۵۳»
خداوند به پیامبرش می فرماید: به بنده گناهکار من بگو: نا امید نباش که خداوند تو غفور و رحیم است و گناهان را می بخشد. چگونه چنین نباشد که ضعف بندگان را می داند،و پذیرفتن توبه نعمتی است ازخدای بخشنده ومهربان به بندگان خود که امیدواریم همه از این نعمت الهی استفاده کنند.
درحدیث قدسی آمده، که خداوند می فرماید: ناله گناهکاران پیش من محبوب تر از تسبیح ملائکه است. حالا این ناله حُر چه مقامی دارد؟ و همین قدر که بنده، در پیشگاه خدا خود را بی قابلیت بداند، و خاضع و خاشع، خود را درپیشگاه پروردگار خویش عبد بداند انشاء الله مورد رحمت واسعه الهی قرار میگیرد