۵۰ـ «یا ذالمَنَ و البیان» (ای صاحب نعمت و بیان) .

۵۰ـ «یا ذالمَنَ و البیان» (ای صاحب نعمت و بیان) .

بيان، لغتاً یعنی اظهار مقصود، با بلیغ ترین وجه . قرآن کریم می فرماید: سوره يس آيه  ۸۲‏

‏ «إِنَّمَا أَمْرُهُ إِذَا أَرَادَ شَيْئاً أَنْ يَقُولَ لَهُ كُنْ فَيَكُونُ » ‏(هر گاه خدا چيزي را بخواهد كه بشود ، كار او تنها اين است كه خطاب بدان بگويد : بشو ! و آن هم مي‌شود) . ‏

می فرماید: «چون به چیزی اراده فرماید، کارش این بس که می گوید: باش ، پس [بی درنگ ] موجود می شود. » یعنی کلمه «باش» ، بلیغ ترین حرف بود، که با آن ، تمام حقایق عالم ، از کتم عدم بیرون آمد و آشکار شد .

پس خداوند صاحب بیان است، که با همان کلمهء «باش» ، همه جمالها و جلالها را آشکار نمود. به همین جهت برخی از اهل معرفت قائل و متکلم بودن خداوند را از امهات اسماء دانسته اند.

حديث است از حضرت امام صادق (ع) «بیان، اسم اعظم خداست».

گفته شد که مظهر اسم اعظم ، انسان کامل است ، چون مظهر تمام صفات خداوند است و انسان کامل ، تمام اسماء و صفات الهی را آشکار می نماید. آشکار کردن ، تنها نه به این معنا که مثلاً خیلی علم دارد ، خیلی سخاوت دارد، بلکه وجود اوست که اسماء و صفات را آشکار می نماید.

کسی که به حقیقت «یا هو یا من لا هو الا هو» یعنی فنای در خدا رسیده باشد؛ در حدیث است که «یا هو یا لا هو الا هو » اسم اعظم است

باید دانست که منشأ وجود و حیات ، اسم اعظم است و اگر اسم اعظم از حیات برداشته شود، حیات از بین می رود، منشأ قدرت و علم هم اسم اعظم است و مظهر تمام آن در این جهان حضرات معصومینند (ع) و ما علوم الهی را ، از معصومین (ع) گرفته ایم. توضیح اینکه :

انسان کامل ، مظهر اسم اعظم است، عرش ، قلب انسان کامل است : «قلب المؤمن عرشُ الله» (قلب مؤمن عرش خداست) و انسان کامل اسم اعظم خداست  و تمام صفات از این اسم سرازیر می شود ، و تمام فیوضات ، از این اسم ، بر عالم می بارد.

پس درست است که گفته شود که «عرش» جان جهان است ، و این نسبت، تکوینی است نه اعتباری . ولّی خدا و حجّت ، و اسم اعظم هم یک نسبت تکوینی با عالم دارند. مثلا مرده زنده می کند و یا روح را از آسمان چهارم به بدن بر می گرداند، چیزی که تکویناً، رابطه اش با بدن قطع شده است .

دست و پای ما نسبت به بدن ما ، مانند کل عالم است نسبت به حجّت خدا، و این ولایت ، تنها در عالم ماده نیست ، و در عوالم بالاتر هم هست ، و یک نوع ولایت تکوینی انسان کامل ـ یعنی پیامبر اکرم (ص) و دیگر معصومین (ع) شفاعت است ؛ و شامل همه پیامبران هم می شود. شفاعت ، نه به معنای بخشیدن گناه ، بلکه به معنای رسیدن کمالات ایشان به پیامبران است .

در حدیث است که یکی از اصحاب امام صادق (ع) از ایشان در باره اسم اعظم سؤال می کند و ایشان باو می فهمانند که اسم اعظم خود ایشان و نفس قدسی ائمه معصومین هستند.

سبحانک یا لا اله الا انت ، الغوث الغوث ، خلصنا من النار یارب .

 

 

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ