شیرینی وصال

شیرینی وصال
آن روز، روز بسیار شیرین و باعظمتی بود؛ چرا که یعقوب به وصال یوسفش می رسید. همچنین روزی بود که عشق زلیخا معنا می یافت و او به حقیقت وصل می گردید. زلیخایی که برای رسیدن به عشق یوسف از همه چیز و همه کس گذشت، ماه ها راه پیمود و سختی و ملامت بسیار کشید. این کار عشق و حقیقت است.
چه شیرین است لحظه دیدار
چه شیرین بود لحظه دیدار یعقوب با یوسفش! چه دیدنی بود این وصال!
بارالها! یعقوب را به یوسفش رساندی، ما را نیز به یوسف گمگشته مان برسان. خدایا! فراق تا کی؟ آخر بدون او زندگی بر ما سخت می گذرد. ما دیگر تاب تحمل در برابر آتش جانگداز فراق را نداریم.
چه سخت است بی بهره بودن از خورشید عالم‌تاب مهدی(عج)! چه بار گرانی است رنج فراق آن نازنین!
خدایا! ما را به وصالش نایل گردان تا شیرینی با او بودن را بچشیم و از انوار تابناکش بهره مند گردیم.
یوسف زهرا(ع) نیز همچون یوسف کنعان مذهب‌الاحزان است. چون وقتی او بیاید، تمام غم ها و اندوه ها را از دل ها می زداید. همه چیز و همه کس با آمدنش شاد می گردد. آن روز عید است و بهار یعنی آمدن او. اصلاً نوروز یعنی ظهور مهدی(عج). آیا روزی فرا می رسد که ما در پای رکابش شویم و حضور سبزش را در کنار خویش بیابیم؟
عزیزان! بیایید او را از اعماق دل طلب کنیم. بیایید از خداوند متعال حضورش را در میان خویش بخواهیم و او را به نام خودش بخوانیم و ملتمسانه به درگاهش بگرییم و از فقدانش شکوه کنیم. مگر نه این است که همه جا پر از ظلم و فساد شده و به فرموده پیامبر(ص) «نشانه های ظهور چون دانه های تسبیح و یا گردنبندی است که رشته اتصالش بگسلد آن یکی پس از دیگری فرو ریزد».
اینک بسیاری از علائم ظهورش آشکار گشته است.
از جمله آگاهی مردم جهان از لزوم وجود یک منجی. فقط خواست و دعای مردم است که امام منتظرمان را از پس پرده غیبت بیرون می سازد.
کی می رسی ای پرنده امید؟ نه دروغ نیست دارد زمین بدون تو نابود می شود
آیا می دانید تک تک ما مسؤول غیبت اوییم؟ بیاییم همه ظهور باهرالنّورش را از خدا بخواهیم. بیایید باور کنیم که اگر او بیاید، زندگی ما، دل ما، روح و فطرت ما همگی دوباره سبز خواهد بود. ای کاش ما نیز این طعم چشیدنی را درک کنیم.
ای مهربان‌ترین مهربانان! ای عزیزترین! ای خدایی ترین وجود! ای همه عالم به فدایت مهدی جان!
تمام انبیای الهی نور صلحایی خود را از خورشید ملکوتی تو داشتند. آن‌ها آمده بودند تا زمینه ساز حکومت الهی تو گردند و سیزده معصوم آمده بودند تا تو را معرفی نمایند؛ زیرا آن‌چه خوبان همه داشته و آن‌چه را تمام انبیا و اوصیا دارا بوده اند، همه آن‌ها در وجود نازنینت جلوه گری می کند.
پیامبر اکرم(ص) می فرماید: الا انه قد بشّر به من سلف بین یدیه
ای مردم! بدانید که همه فرستادگان الهی که قبل از حضرت مهدی(عج) آمده اند، بشارت ظهور او را به مردم جهان داده اند
می‌دانیم که تمام این چهارده نور مقدّس مقام و منزلتی یکسان دارند، اما چرا رسول خدا نامت را با عظمت دیگری به زبان جاری می فرماید و هر یک از اجداد بزرگوارت که نام تو را می برند، به احترامت از جا برخاسته و دست بر سر و یا به سینه ملکوتی خود می نهند و آهی به اندازه ملکوت آفرینش از ته دل سر می دهند و بر غربت و تنهایی ات اشک می ریزند و ناله سر می دهند؟
ای هستی بخش و ای خلاصه آفرینش!
خدایت به جهت آفرینش توست که به خود «فتبارک الله» فرموده و تو را خلیفه خویش برگزیده. او خود نیز منتظر آمدن تو و ظهور پر برکت تو می باشد؛ چرا که با آمدنت همه خوبی ها، همه رحمت و نعمت خدا و خالق یکتا، و همه زحمات انبیا و به‌ویژه اهل بیت(ع) به بار می نشیند.
ای معشوق خدا و ای عاشق الله!
منتظرانت در فراق تو چون یعقوب فرسوده گشتند و جوانان، پیر و فرتوت! دوستدارانت به جرم عشق به تو زخم زبان ها شنیدند. تاکی موجودات عالم هستی در فراقت به انتظار بنشینند؟ آخر صبح صادق کی بر می دمد و شب های انتظارمان کی سحر می شود؟ در کدام صبح دل انگیز است که خورشید وجودت جهان را به رنگ خدایی در می آورد؟
ای یوسف گمگشته ما و ای محبوب شیرین دل ها!
تو خود از خدای مهربان که رحمتش از غضبش پیشی می گیرد، بخواه که تمام رحمتش از تمام غضبش سبقت گیرد و درهای رحمتش را با فرج مقدّست بر تمام موجودات بگشاید.