محبت و شوق لقاء

محبت و شوق لقاء

چون همه انسان ها کمال گرا و مشتاق وصول به کمال اند، به هر کمالی که برسند طالب کمال بالاتری هستند و چون کمال مطلق فقط خداست، پس معشوق حقیقی اوست.

و شوق به سوی کمال مطلق و محبوب حقیقی در فطرت همه انسان ها نهفته است؛ منتها بر این فطرت پاک حجاب تعلقات مادی کشیده شده است؛ که گاهی با جذبه الهی حجاب ها کنار رفته و تجلی نور الهی در دل سالک پدید می آید. و محبت و شوق الهی تمام وجود او را شعله ور می‌کند.

و از ثمرات محبت به خدا، شوق به لقا و انس با اوست؛ زیرا افضل مراتب شوق، شوق به خدا و لقای اوست؛ و از علامات مشتاقین این است که پیوسته در یاد خدا و به ذکر او مشغول باشند، زیرا دل که مایل به چیزی باشد هرگز از یاد او نمی رود.

و چون محبت به سرحد کمال رسید به جز محبوب، هیچ چیز به خاطر او نمی گذرد، بلکه از فکر خود ذاهل و از همه چیز غافل، و نیز شوق او به خلوت و مناجات با خداست، گاهی او را یاد کند و زمانی با او راز گوید، ساعتی عذر تقصیرات خود خواهد، و لحظه ای عرض آرزوهای خود کند و گوید:
گریزانم از آن انجمن ها
که در دل خلوتی با یار دارم

و اگر محبت به سرحد کمال رسید دیگر هیچ امری او را محزون و متألم نمی کند؛ زیرا شادی او به چیزی است که زوال ندارد. پس دل او همیشه فرحناک است.
نمیرد دل زنده از عشق دوست
که آب حیات آتش عشق اوست

در حدیث قدسی آمده است: «مرا بندگانی است که ایشان مرا دوست دارند و من ایشان را دوست دارم، و ایشان مشتاق من اند، و من مشتاق ایشان. ایشان مرا یاد می کنند و من ایشان را. اولین عطای من به ایشان آن است که نور خود را در دل ایشان می افکنم…»

و حضرت امام صادق(ع) می فرماید: مشتاق، طعام نمی خواهد، از شرابی لذت نمی یابد، او را خواب راحت نمی بَرَد، به خویش و پیوندی اُنس نمی گیرد…، جامه نرم نمی پوشد، و شب و روز خدا را عبادت می کند، و به زبان شوق با او راز و نیاز می گوید، و درد دل خود را به او عرض می کند،

همچنان که موسی بن عمران در وقتی که به میعاد پروردگار می رفت، از شوق، چهل شبانه روز چیزی نخورد و نیاشامید و نخوابید و خواهش به هیچ یک از این ها نداشت.

پس چون به میدان شوق قدم گذاری، نفس خود را چهار تکبیر بگو، و آرزوها و مرادهای دنیا را وداع کن، و آداب و رسوم را بگذار و احرام از غیر شوق خدا ببند، و در میانِ حیات و مماتِ خود زبانِ تسلیم بگشا و بگو: لبیک، اللهم لبیک!
قدم به راهِ طلب چون نَهی، ز جان بگریز
که شرط راه بود، جان من! شکیبایی