حقیقت اُنس با خدا

حقیقت اُنس با خدا

اما اُنس عبارت است از اشتغالِ دل به ملاحظه محبوب، و محو شدن آن در شادی قرب و مشاهده حضور، و نظر به مطالعه جمال بدون التفات به دیگری. و اُنس گاهی خالی از جمیع آلام است و گاهی مخلوط به اضطراب شوق می شود.

زیرا وصول به درک منتهای جمال الهی محال است. پس اگر صاحب اُنس، شوق اطلاع بر منتهای جمال از پس پرده های غیب بر دل او غالب شود و به قصور خود ملتفت گردد و نفس او متزلزل شود آتش شوق او به هیجان آید زمانی مقارن الم خوف می گردد؛ زیرا چون نظر به صفات جلال و عزّت افکند و استغنا و بی نیازی ذوالجلال را ملتفت گردد، بیم راندن و زوال مشاهده از برای او حاصل شود.

پس اگر اُنس غالب شود و از ملاحظه آن چه به آن نرسیده غافل گردد تا از شوق به آن خالی ماند و به خطر راندن ملتفت نشود، در این وقت، لذت و بهجت او عظیم، و طالب عزلت و خلوت و تنهایی می گردد، بلکه بدترین چیزها در نزد او چیزی است که او را از آن تنهایی باز دارد؛ همچنان که حضرت موسی چون با خدا سخن گفت و کلام خدا را شنید، مدتی مَدید کلام هر مخلوقی را که می شنید، بیهوش می شد! حال کیست که ما را با این معارف آشنا کند؟

آیا عشق حقیقی غیر از خدا و اهل بیت(ع) است؟ آیا این ها همان گمگشته ما نیستند؟

چه کسی غیر از امام زمان(عج)، آن چشمه جوشان حیات، می تواند ما را به حقیقت برساند؟ او خود حقیقت و سرچشمه موهبت الهی است؛ آن چشمه فیض و مهر رخشان امامت که همه ما منتظر طلوع سپیده دم ظهورش می باشیم.

ما منتظریم. منتظر ظهور و حکومت جهانی اش. وقتی بیاید، همه را عاشق می کند. وقتی بیاید، دیگر فریاد ستمدیده ای به گوش نمی رسد. اصلا جایی برای ستم نمی ماند.

وقتی بیاید، روح حیات در ما می دمد و آن وقت همه ما عمر طولانی خواهیم داشت و با خوشی و خرّمی زندگی خواهیم کرد.

به راستی چه کسی خواهان چنین لذتی نیست؟ آیا می توان برای رسیدن به مدینه فاضله دست به دعا برنداشت و آمدن گُل سر سبد عالم، مکمّل پیامبران از آدم تا خاتم و متمّم بقیه امامان و داعیان دین را از خداوند منّان در خواست ننمود؟

هیچ می دانید اگر مقدمه ظهورش را تا به حال فراهم کرده بودیم و یاران با وفایش نیز همه آماده بودند، او هم از پس پرده غیبت برون آمده بود؟

پس این ما هستیم که او را در زندان غیبت نهاده و موجب رنج مهربان ترین و عزیزترین بنده خدا می شویم. این ما هستیم که خود را برای ظهورش آماده نساخته و یا نفس خویش را تزکیه ننموده ایم. این ما هستیم که به حقیقت دوستدارش نیستیم.

همه به زبان او را دوست دارند و آمدنش را منتظرند، اما به راستی کدامین از ما تا به حال هر ساعت و هر لحظه آمدنش را شماره کرده و خود و قلب و روح خویش را برای قدوم مبارکش فرش نموده و تزیین کرده ایم؟

ای مهدی عزیز!

یعقوب پس از چهل سال فراق و انتظار به یوسفش رسید، پس ما کی به وصال تو می رسیم؟ آیا دوازده قرن صبر و انتظار کم است؟ به راستی چه سخت است انتظار! چه طاقت فرساست بی حضور تو زندگی در این عصر پر آشوب! قرن هاست که ظلمت و خیانت به اوج رسیده و پیوسته جهل و تاریکی جهان را فرا گرفته.

مولای مهربان! آن ها به یُمن وجود نازنین تو روزی می خورند، اما تیشه به ریشه شجره اسلام و قرآن می زنند. آخر پایان این همه ظلم و بیداد کی فرا می رسد و خورشید نور و عدالتت کی بر می دمد؟

ای قلب عالم امکان!

تو خود مفهوم صبری و لیکن این را هم می دانیم که تو با دیدن این فسادها و آشوب ها وجود مبارکت چون شمع می سوزد و دل نازنین و مهربانت پر از درد و خون می شود.

ای مهربان ترین!

خداوند بزرگ، موجودات را به خاطر وجود تو آفریده و حیات و زندگی آن ها را به تو نیازمند نموده است. البته این گونه نیست که خدا خوان نعمتی گسترده و موجودات دیگر از طفیلی وجودت بهره می برند، بلکه وجود و اثر همه آن ها به وجود نازنین تو وابسته است.

یعنی اگر لحظه ای وجود مُلکی ات از عالم ملک برداشته شود، همه عالَم، نیست و نابود خواهد شد.

نیامدی که ببینی در این دیار غریب
غروب جمعه چه دلگیر می شود بی تو
هلا! تبسّم شیرین صبح آدینه
زمین شکسته و تحقیر می شود بی تو
ای یوسف زهرا(ع)! ای امید دل های خسته از دنیا! کی می آیی و دردهامان را تسکین می دهی؟ دردهای بسیاری که روح و جانمان را فرا گرفته و منتظر طبیب شفابخشی چون توست.

ای مهدی فاطمه(ع)! ای کسی که شجره طیبه محمدیه(ص) هستی! ای کسی که ارکان توحید و ولایت و امامت و عترت می باشی! تو اباصالحی! تو حجّت و ذخیره خدایی!

امام علی(ع) در حدیثی به سلمان و جندب فرمود:

«…..هرگز مرا خدا و پروردگار نخوانید و حال آن که هر چه می خواهید، در فضیلت ما بگویید که هرگز نمی توانید به معرفت و شناختی که خدا متعال در فضیلت و بزرگواری ما اهل بیت قرار داده است، دست یابید. از هزار هزار تا بی نهایت درجه هم که برسید، باز هم نمی توانید در صدی(اتمی) از شناخت و معرفت ما را پیدا کنید، چون ما آیات الهی، دلایل، برهان ها، حجت های خدا، امناء و خلفای او هستیم. خداوند، ما را به این درجات منسوب نموده است. ما وجه الله، عین الله، و لسان الله هستیم.»

به راستی کسی که اهل بیت(ع) و به ویژه امام عصر(عج) را دارد، خدا چه عنایتی به او نموده است! و هر کس ایشان را ندارد، چه سرمایه ای دارد؟ زیرا حق با آن ها، در آن ها، از آن ها و به آن ها است. در زیارت جامعه می خوانیم:

…والحق معکم و فیکم و منکم و الیکم… و أنّ ارواحکم و نورکم و طینتکم واحدة طابت و طهرت بعضها من بعض خلقکم الله انواراً فجعلکم بعرشه محدقین حتّی منّ علینا…

…و حق با شماست و در خانواده شماست و از شماست و به سوی شماست و متوجه شماست…و به راستی ارواح شما و نور شما و سرشت شما یکی است. پاک است و پاکیزه، بعضی گرفته از بعضی. خداوند شما را به صورت نورهایی آفریده و گرداگرد عرش خود قرار داده تا و خدا بر ما منت نهاده به وجودتان…