۱- امامت = نبوت
بسیارى از مفسّران اهل سنت امامت را در آیه، به معناى نبوت گرفتهاند؛
بدین صورت که نخست امامت را به لحاظ مفهوم لغوى به مقتدا و پیشوا بودن تعریف مىکنند آنگاه در مورد ابراهیم علیه السلام به معناى پیشواى دینى یا پیشوا در دین مىگیرند و آنرا مترادف با نبوت مىشمارند.
مراغى در این زمینه مىگوید: «قال انّى جاعلک للنّاس اماما. اى انّى جاعلک للنّاس رسولاً یؤتم بک و یقتدى بهدیک الى یوم القیامة فدعا الناس الى الحنفیة السمحة وهى الایمان باللَّه و توحیده و البرائة من الشرک…» (گفت تو را امام و پیشواى مردم قرار دادم. یعنى ترا براى مردم پیامبر قرار دادم که به تو اقتدا کنند و از هدایتت تا روز قیامت پیروى نمایند و ابراهیم نیز مردم را به دین آسان حنیف که عبارت است از: ایمان به خدا و یگانگىاش و برائت از شرک، فراخواند.). .
در حالى که از یک سو آزمایشها و امتحانات ابراهیمعلیه السلام از دوره جوانى (در آتش افکنده شدن) تا کهنسالى (ذبح اسماعیل) ادامه داشته است.
از سوى دیگر آیه به صراحت مىگوید که جعل امامت بعد از اتمام و پایان رساندن آزمایشها صورت گرفته است. نتیجه آن مىشود که اگر امامت همان نبوت باشد باید ابراهیم در دوره کهولت و پیرى به پیامبرى رسیده باشد!!! و این چیزى است که هیچ مسلمانى نمىپذیرد.