ارتباط عبد با معبود

ارتباط عبد با معبود

عروج ملكوتي عبد بسوي خدا در نماز و در سوره حمد. از یک نظر این سوره به دو بخش تقسیم می شود ، بخشی از حمد و ثنای خدا سخن می گوید؛ و بخشی از نیازهای بنده .

چنانکه در حدیثی از رسول اکرم(ص) می خوانیم:

خداوند متعال چنین فرموده : من سوره حمد را میان خودم و بنده ام تقسیم کردم نیمی از آن برای من ، و نیمی از آن برای بنده من است ، و بنده من حق دارد هر چه را می خواهد از من بخواهد .

هنگامی که بنده می گوید: «بسم الله الرحمن الرحیم »، خداوند بزرگ می فرماید: بنده ام بنام من آغاز کرد، بر من است که کارهای او را به آخر برسانم و در همه حال او را پر برکت کنم .

و هنگامی که می گوید «الحمدلله رب العالمین» خداوند بزرگ می گوید: بنده ام مرا حمد و ستایش کرد ، و دانست نعمتهائی را که دارد از جانب من است، و بلاها را نیز من از او دور کردم ، گواه باشید من نعمتهای سرای آخرت را بر نعمتهای دنیای او می افزایم ، و بلاهای آن جهان را نیز از او دفع می کنم همانطور که بلاهای دنیا را دفع کردم.

و هنگامی که می گوید: «الرحمن الرحیم» ( خداوند می گوید: بنده ام گواهی داد که من رحمن و رحیم هستم ، گواه باشید بهره او را از رحمتم فراوان می کنم، و سهم او را از عطایم افزون می سازم.

و هنگامی که می گوید: «مالک یوم الدین» (او می فرماید : گواه باشید همانگونه که او حاکمیت و مالکیت روز جزا را از آن من دانست، من در روز حساب ، حسابش را آسان می کنم ، حسناتش را می پذیرم ، و از سیئاتش صرف نظر می کنم.

و هنگامی که می گوید: «ایاک نستعین» خدا می گوید: بنده ام از من یاری جسته ، و تنها به من پناه آورده ، گواه باشید من او را در کارهایش کمک می کنم ، در سختیها به فریادش می رسم، و در روز پریشانی دستش را می گیرم.

و هنگامی که می گوید: «اهدنا الصراط المستقیم » (…تا آخر سوره ، خداوند می گوید : این خواسته بنده ام بر آورده است ، و او هر چه می خواهد از من بخواهد که من اجابت خواهم کرد و آنچه امید دارد ، به او می بخشم و از آنچه بیم دارد ایمنش می سازم.