اهلبيت و قرآن
پيامبر و ائمه اطهار با داشتن علم لدني، از حقيقت اشيا آگاهي دارند.
به عبارتي ديگر، علمي را که ما براي اهلبيت قائل هستيم، همانا حقيقت اهلبيت است که مانند قرآن منزله بلندمرتبهاي دارند.
حديث ثقلين، قرآن و اهلبيت را دو گوهر گرانبها ميداند که هيچگاه از يکديگر جدا نميشوند و منظور از همراه بودن اين دو، تنها در دنيا نيست؛ بلکه درهمه عوالم باهم هستند؛ گرچه قرآن انزال مييابد تا به عالم ماده برسد و به صورت الفاظ درآيد، باز هم اجساد مادي اهلبيت براي بيان ظاهر قرآن الزامي است.
اما اهلبيت حقيقت قرآن را نه با اين جسم ظاهري، بلکه با حقيقت و طهارت باطني خود، درک و براي ما بيان ميکنند.