درس دهم

برای رسیدن به حقیقت و سیر و سلوک، در قرآن آمده است:

سَنُرِيهِمْ آيَاتِنَا فِي الْآفَاقِ وَفِي أَنْفُسِهِمْ حَتَّىٰ يَتَبَيَّنَ لَهُمْ أَنَّهُ الْحَقُّ ۗ أَوَلَمْ يَكْفِ بِرَبِّكَ أَنَّهُ عَلَىٰ كُلِّ شَيْءٍ شَهِيدٌ ﴿٥٣﴾أَلَا إِنَّهُمْ فِي مِرْيَةٍ مِنْ لِقَاءِ رَبِّهِمْ ۗ أَلَا إِنَّهُ بِكُلِّ شَيْءٍ مُحِيطٌ ﴿٥٤﴾

(به زودى نشانه‏هاى خود را در كرانه‏هاى جهان و در نفوس خودشان به آنان نشان خواهيم داد تا براى آنان روشن شود كه بى‏ترديد او حق است .

آيا بس نيست كه پروردگارت [با ارائه كردن حقايق تكوينى و دلايل طبيعى] بر همه چيز گواه است [كه تنها او آفريننده و بى‏نياز است و غير او مخلوق و از هر جهت نيازمند به اوست .] «۵۳» آگاه باش ! آنان به لقاء پروردگارشان در ترديدند . [و] آگاه باش ! كه يقيناً او به همه چيز [با قدرت و دانش بى‏نهايتش] احاطه دارد)

قرآن کریم، عوامل صعود انسان تا لقای حق را روشن کرده و به معارفی که با آغاز آفرینش تا انجام ، و نیز سیر بین آن دو ارتباط دارد، مفصل تر و دقیق تر پرداخته است. از این همه می توان به اهمیت موضوع خداشناسی و خداباوری در قرآن پی برد.

البته مقصود از معرفت خدای سبحان، شناخت ذات اقدس او با اسمای حسنای وی است که برخی عظیم و برخی اعظم اند، و اگر اسمای الهی بخوبی شناخته شود، مسئله مبدأ و معاد از یک سو، و وحی و نبوت از سوی دیگر معلوم می گردد.

نظری با تامل

کرات آسمان و همواری زمین

نگاهی به بالای سرت بکن کرات عظیم با این فاصله های میلیون کیلومتری نوری، و آن نور افشانی و نظمی که در گردش آنها در مدار معین شده برایشان است به قسمی که هیچکدام به هم نمی خورند.

نظری هم به زمین زیر پایت کن چگونه آنرا هموار ساخته است، با اینکه کروی شکل و دائما در حرکت است ، چگونه سطح آنرا قابل زیست فرموده است؛ نه طوری است که همه اش باتلاق باشد که نشود در آن قرار گرفت و نه طوریکه تمامش سنگ و سخت باشد که نشود در آن بنا و ساختمان یا زراعت کرد، بلکه آنرا مختلف ساخت تا قابل زیست و همه گونه استفاده باشد هم زراعت هم ساختمان وهم استفاده های دیگر.

کوه ها را نیز بنگر «و وتد بالصخور میدان ارضه»{نهج البلاغه خطبه ۱} کوه ها است که مانع متلاشی شدن کره زمین است، کو ها را مانند میخی در سطح زمین محکم کوبیده است تا با حرکت سرسام آور وضعی و انتقالی ، زمین متلاشی نشود.