کاروان حسین (ع) بسوی عراق در حرکت است. تجسم کنید این کاروان را:

کاروان حسین (ع) بسوی عراق در حرکت است. تجسم کنید این کاروان را:

صدای کاروانی، سخت با سوز و گداز آید
ش
چو آه آتشینی کز دل پر غصه باز آید

گمانم کاروانی از وطن آواره گردیده

که آواز جرس با ناله های جان گداز آید

اگر این کاروان است از حسین فرزند پیغمبر

چرا او را اجل منزل به منزل پیشواز آید

کاروان حسین(ع) با روحیه ای سرشار از توکل منزل به منزل به سوی کوفه درحرکت است.  و در بین راه از اخبار کوفه با خبر می شدند.

 امام از سواری اخبار کوفه را پرسید. که باو گفته شد: دلها با شما و شمشیرها بر علیه شماست! کاروان به پیش میرود که خبر شهادت جناب مسلم به آنها می رسد.

و امام خطاب به همراهان می فرماید: خبر بسیار جانگدازی به ما رسید، خبر شهادت مسلم و هانی و عبدالله بن یقطر، و به همراهان می گوید: طرفداران ما را سرکوب کرده اند، هرکس با ما است بماند وگرنه از همینجا ، هر جا میخواهد برود.

چون امام از اخبار رسیده دریافت، که جنگ وشهادت در پیش است. و باید با نیتی خالص برای شهادت رفت. و آنان که آماده جنگ و شهادت نیستند، برگردند، زیرا این راه، «راه جانبازی و فداکاری» است.

ملاقات با لشکرحر بن ریاحی:

چون روز دوم محرم وارد عراق شدند. وقبل از آنکه به کربلا برسند،

ملاقات با لشکرحر بن ریاحی:
چون روز دوم محرم وارد عراق شدند. وقبل از آنکه به کربلا برسند، یکی از همراهان تکبیر گفت. حضرت فرمود: برای چه تکبیرگفتی؟ عرض کرد نخلها را دیدم. آن کس که راهنمای کاروان بود گفت: هنوز راه مانده تا رسیدن به کوفه، و او بنظرش نخلهای کوفه را می بیند. وجمعی گفتند: بخدا ما هرگز در اینجا نخل ندیده ایم! وقتی کمی نزدیکتر شدند، دیدند لشکری مصلحانه بسوی کاروان می آید. و حدود هزار سوار به فرماندهی، حُر بن یزید ریاحی در برابر کاروان کوچک حسین(ع) قرار گرفتند. وقت نماز ظهر فرا رسید. حسین(ع) به حر گفت: شما با اصحاب خود نماز بخوان، و من هم با اصحاب خود، اما حُر گفت: نه هرگز، همه ما با شما نماز میخوانیم و به امام اقتداء کردند