– امامت = نبوت

۱- امامت = نبوت

بسیارى از مفسّران اهل سنت امامت را در آیه، به معناى نبوت گرفته‏اند؛
بدین صورت که نخست امامت را به لحاظ مفهوم لغوى به مقتدا و پیشوا بودن تعریف مى‏کنند آنگاه در مورد ابراهیم ‏علیه السلام به معناى پیشواى دینى یا پیشوا در دین مى‏گیرند و آنرا مترادف با نبوت مى‏شمارند.

مراغى در این زمینه مى‏گوید: «قال انّى جاعلک للنّاس اماما. اى انّى جاعلک للنّاس رسولاً یؤتم بک و یقتدى بهدیک الى یوم القیامة فدعا الناس الى الحنفیة السمحة وهى الایمان باللَّه و توحیده و البرائة من الشرک…» (گفت تو را امام و پیشواى مردم قرار دادم. یعنى ترا براى مردم پیامبر قرار دادم که به تو اقتدا کنند و از هدایتت تا روز قیامت پیروى نمایند و ابراهیم نیز مردم را به دین آسان حنیف که عبارت است از: ایمان به خدا و یگانگى‏اش و برائت از شرک، فراخواند.). .

در حالى که از یک سو آزمایش‏ها و امتحانات ابراهیم‏علیه السلام از دوره جوانى (در آتش افکنده شدن) تا کهنسالى (ذبح اسماعیل) ادامه داشته است.

از سوى دیگر آیه به صراحت مى‏گوید که جعل امامت بعد از اتمام و پایان رساندن آزمایش‏ها صورت گرفته است. نتیجه آن مى‏شود که اگر امامت همان نبوت باشد باید ابراهیم در دوره کهولت و پیرى به پیامبرى رسیده باشد!!! و این چیزى است که هیچ مسلمانى نمى‏پذیرد.