زمزمه عـرفان مطالب تربيتي، عرفاني و اخلاقي و كتاب‌هاي سركار خانم طاهره سادات زرگرمرادي
۳۴ـ “يا من هو الكبير المتعال ” (أي كسي كه عظمت و بلندي مرتبه مخصوص اوست ).
در سوره الرعد أيه ۹ مي خوانيم:
عَالِمُ الْغَيْبِ وَالشَّهَادَةِ الْكَبِيرُ الْمُتَعَالِ” (داناى نهان و آشكار، آن خداى بزرگ متعال. (۹)
توضيح اينكه : كبير، بمعناي عظيم است . و متعال ، مبالغه اسم علی است، بمعنای «بلند» که از اسمای خداوند است؛ پس ذات و صفات خداوند عالی و متعالی است .
در ذات و همچنین پس از ظهور و اظهار کمالات ذاتی یعنی همان صفات . یک معنای متعالی این است که غیر قابل دسترسی است و هیچ نقصی و تهمتی به دامن او نمی نشیند.
در اینجا بزرگی و تعالی و عُلوّ خداوند بصورت مطلق آمده (اکبر و اعلی نیامده) که اشاره است به اینکه در قبال او اصلا هیچ چیزی مطرح نیست چه برسد که بخواهد بزرگی و بلندی رتبه داشته باشد و ظهور این صفت در شخص این است که مظهر «علی» و «متعالی» باشد با همت بلند همیشه در حال تعالی مرتبه خواهد بود.
