آیا برادران یوسف را شناختند

آیا برادران یوسف را شناختند

یوسف رو به برادران نمود و گفت: «آن هنگام که شما جوان و جاهل بودید، بر یوسف برادرتان چه کردید که این گونه موجب رنج پدر پیرتان گشتید؟»

قَالَ هَلْ عَلِمْتُمْ مَا فَعَلْتُمْ بِيُوسُفَ وَأَخِيهِ إِذْ أَنْتُمْ جَاهِلُونَ ﴿٨٩﴾
گفت : آيا زمانى كه نادان بوديد، دانستيد با يوسف و برادرش چه كرديد؟

برادران همگی شرمنده شدند و به یکدیگر نگاه کردند، اما هیچ یک از آن ها لب به سخن نگشود آن ها نمی دانستند در پاسخ سلطان چه بگویند، چراکه با شرح آن واقعیت ها ظلمشان در حق یوسف بیش از پیش آشکارتر می گردید.

اما بزرگواری یوسف را ملاحظه کنید که اولاً : گناه آن ها را سربسته بیان می کند و می گوید: «ما فعلتم»(آن چه انجام دادید) و ثانیاً : راه عذر خواهی را به آن ها نشان می دهد که این اعمال شما به خاطر جهل بود و آن دوران جهل گذشته و اکنون عاقل و فهمیده اید.
مجموع این جهات، دست به دست هم داد؛ از یک سو می بینند عزیز مصر، از یوسف و بلاهایی که برادران برسر او آورده اند و هیچ کس جز آن ها و یوسف از آن خبر نداشت سخن می گوید.

از سویی دیگر نامه یعقوب، آن چنان او را هیجان زده می کند که گویی نزدیک ترین رابطه را با او دارد.

و از سوی سوم؛ هر چه در قیافه و چهره او بیش تر دقت می کنند شباهت او را با برادرشان یوسف بیش تر می بینند، اما در عین حال نمی توانند باور کنند که یوسف، عزیز مصر باشد، او کجا و این جا کجا؟ لذا با لحنی آمیخته با تردید گفتند:
قَالُوا أَإِنَّكَ لَأَنْتَ يُوسُفُ
گفتند : شگفتا! آيا تو خود يوسفى؟!

 

این لحظات فوق العاده حساس بر برادرها گذاشت، درست نمی دانند که عزیز مصر در پاسخ سؤال آن ها چه می گوید، آیا به راستی پرده را کنار می زند و خود را معرفی می کند، و یا آن ها را دیوانگان خطاب خواهد کرد که مطلب مضحکی را عنوان کرده اند.

لحظه ها با سرعت می گذشت و انتظاری طاقت فرسا بر قلب برادران سنگینی می کرد، ولی یوسف نگذاشت این زمان زیاد طولانی شود؛ ناگاه پرده از چهره حقیقت برداشت، و گفت : آری

قَالَ أَنَا يُوسُفُ وَهَذَا أَخِي
گفت : من يوسفم و اين برادر من است

ولی برای این که شکر نعمت خدا را که این همه موهبت به او عنایت کرده به جا آورده باشد و ضمناً درس بزرگی به برادران بدهد اضافه کرد :
قَدْ مَنَّ اللَّهُ عَلَيْنَا إِنَّهُ مَنْ يَتَّقِ وَيَصْبِرْ فَإِنَّ اللَّهَ لَا يُضِيعُ أَجْرَ الْمُحْسِنِينَ ﴿٩٠﴾
همانا خدا بر ما منت نهاده است؛ بى‏ترديد هر كس پرهيزكارى كند و شكيبايى ورزد، [پاداش شايسته مى‏يابد]؛ زيرا خدا پاداش نيكوكاران را تباه نمى‏كند.