زمزمه عـرفان مطالب تربيتي، عرفاني و اخلاقي و كتاب‌هاي سركار خانم طاهره سادات زرگرمرادي
امام زمان و اسم اعظم
“«برای اهل فن روشن است که ظاهر و مظاهر (اسم و مظهرش) حقیقت واحد دارند و یکی هستند. وحدت ظاهر و مظهر از بدیهیات عرفان به شمار میرود. خلیفةالله همان اسم اعظم است که بدین شکل ظهور و جلوه کرده است.
و در روایات است که امام باقر(ع) در تفسیر آیه مبارکه «و لله الاسماء الحسنی فادعوه بها» (و اسماء حسنا برای خداست پس خدا را با اسمائش بخوانید) می فرماید: اسماء حسنا (زیبا) الهی ما هستیم که خداوند از بندگان عملی قبول نمی کند، مگر این که به ما معرفت داشته باشد. در رأس اسماء، اسم اعظم قرار دارد و بر اساس این روایت، حقیقت و باطن اهل بیت(ع) همان اسماء الهی و اسم اعظم است»”. پایان موعود عرفان.
امام زمان(عج) مظهر تام اسماء الله
امام زمان(عج) خلیفه الهی بر زمین است و مقام خلافت اقتضا می کند که در مقام مظهریت در ربوبیت به پرورش و ارشاد و هدایت موجودات از جمله انسان ها بپردازد و هر کس و هر چیزی را به کمالات بایسته و شایسته شان برساند.
بنابراین، غیبت ایشان از برابر انسان ها به معنای تعطیل مسئولیت خلافت و امامت نیست، چنان که به معنای تفویض و واگذاری خلافت و امامت به دیگران نمی باشد، هر چند که در حوزه ولایت امور مردم، کسانی را به عنوان وکیلان و نائبان خویش برگزیده است که در زمانی به شکل نیابت خاص و در زمانی دیگر به شکل نیابت عام است.
تصور عمومی این است که غیبت و عدم حضور در میان مردمان و عدم امکان شناسایی ایشان به معنای فروگذاری از خلافت و امامت و تفویض و واگذاری امر به حال خود یا به دیگران است؛ در حالی که هرگز امامت و خلافت، تعطیل بردار نیست و اگر خلیفه ای در زمین نباشد و این امر به هر دلیلی تعطیل شود، پایان دنیا فرا می رسد و قیامت آغاز می شود؛ زیرا وجود خلیفه است که به این دنیا بقا و پایداری بخشیده است.
