شریعت، طریقت، حقیقت

رابطه عشق، شهادت، عرفان
بحث ما تجلی عرفان در کربلا بود. هدف از بیان صفات عارف این است که با شخصیت امام حسین بیش‌تر آشنا شویم.

شریعت، طریقت، حقیقت
هر چیزی ظاهر و باطنی دارد: مُلکی و ملکوتی. انسان هم ظاهر و باطنی، و جسم و روحی دارد. از نظر عرفا دین نیز دو وجه دارد: ظاهر شریعت، که عبارت است از احکام اسلام؛ عبادات و فرائض و نماز، روزه، خمس، زکات، حج و جهاد و همه اوامر الهی. اما وجه دیگر باطن دین است؛ یعنی بینش و کمالی که به آن حقیقت می‌گویند.
شریعت با ظاهر و جسم و عمل انسان است، اما برای رسیدن به حقیقت باید باطن خود را به معرفت اسما و صفات الهی منور کرد.
انسان از راه شریعت می‌خواهد به حقیقت دین برسد. ولی بین شریعت تا رسیدن به حقیقت راهی معنوی باید پیموده شود، و این راهی بسی طولانی است. این راه و سیر را طریقت گویند.
«طریقت» رفتار و سیر مسافر است و طرز رفتار و گذر در این راه را «سیر و سلوک» گویند و مسافری که این راه را می‌پیماید «سالک» نام دارد. باید راه و راهنمایان الهی را شناخت.گر چه ممکن است کسانی در مناطقی زندگی کنند که شریعت به آن‌ها نرسیده باشد!
اما انسان برای رسیدن به سعادت، باید راه و رهبران الهی را بشناسد و به شریعت عمل کند، و نیز به تزکیه نفس بپردازد و خود را بشناسد و بداند که عبد است، و به عنوان عبد چه وظیفه‌ای دارد. هر انسانی به اندازه سعی وکوششی که در این راه دارد به حقیقت می‌رسد و در قیامت به اندازه معرفت و شناخت حق مقام می‌یابد.
یعنی باید معرفت الهی را کسب و به معارف عمل کرد و برای رسیدن به حقایق مجاهدت نمود. در این مسیر، علاوه بر دانستن و رفتن، باید کسی هم دست ما را بگیرد و راهنمایی کند که گفته‌اند:
طی ایـن مرحله بی‌همرهی خضـر مکن
ظلمـات است بتـرس از خطـر گمراهی