درجات قاریان قرآن

برای قاریان قرآن سه درجه است:

۱ـ کم‌ترین حدّ این است که قاری توجه کند که من قرآن می‌خوانم و خدایم می‌شنود، او مرا می‌بیند و به سخنانم گوش می دهد. لازمه این مرحله از تلاوت قرآن عرض ادب، و دعا و تضرع به پیشگاه خدای قادر متعال است.

۲- حد متوسط آن این است که قاری با چشم دل مشاهده کند که خدای تبارک و تعالی به او می‌نگرد، با الطاف بیکران و عنایات بی‌پایانش او را مورد توجه قرار می دهد، با او سخن می گوید و با فضل و کرم و احسانش با او رفتار می کند. لازمه این مرحله از تلاوت قرآن، حیاء و تعظیم و تسلیم در برابر او، و استماع کلام حق، و فهم معارف عالیه آن است.

۳- والاترین مرحله از درجات قاری قرآن این است که به هنگام تلاوت قرآن از الفاظ دُربار آن، صفات والای خدای متعال را مشاهده کند، و به خود و قرائت خویش توجهی نکند و حتی به نعمت‌های الهی به عنوان نعمت‌های دنیوی توجه نکند، بلکه همه توجه و اهتمام خود را صرف تدبّر در عظمت خالق متعال و نازل کننده آن سخنان پر ارج نموده، غرق مشاهده انوار الهی و کسب فیض از فیوضات بیکران حق تعالی شود و این درجه مقربین است که امام صادق(ع) از آن خبر داده می فرماید:

لقد تجلیَّ الله لخلقه فی کلامه و لکنهم لا یبصرون

 خداوند در سخنانش خود را بر بندگانش متجلی ساخته است ولی مردم آن را درک نمی کنند.

اولین چیزی که باید به آن توجه کرد این است که قرآن، نامۀ رب العالمین است، نامه‌ای از خداوند متعال، نامه‌ای از رب همۀ موجودات عوالم وجود، به‌وسیلۀ حضرت جبرائیل امین که بزرگ‌ترین ملک مقرب است، و به واسطۀ حضرت رسول(ص) که انسان کامل است به ما رسیده است.