همه چيز براي انسان و انسان براي خدا
قرآن ميفرمايد: «يتَمَتَّعُونَ وَيأْكُلُونَ كَمَا تَأْكُلُ الْأَنْعَامُ»؛ همواره سرگرم بهره گيري از [كالا و لذتهاي زودگذر] دنيايند و ميخورند، همان گونه كه چهارپايان ميخورند.
کساني هستند که در زندگيشان فقط به خوردن و خوابيدن و زندگي مادي ميپردازند، در حالي که خداوند در قرآن ميفرمايد: «وَالأَنْعَامَ خَلَقَهَا لَكُمْ…»؛ و دامها را كه براي شما در آنها [وسيله] گرمي و سودهاست آفريد. خداوند، حيوانات را براي ما خلق کرده است، نه اينکه حيوانات را آفريده، تا ما مانند آنها زندگي کنيم!
خداوند ميفرمايد: «وَسَخَّرَ لَكُم مَّا فِي السَّمَاوَاتِ وَمَا فِي الْأَرْضِ جَمِيعًا مِّنْهُ إِنَّ فِي ذَلِكَ لَآياتٍ لَّقَوْمٍ يتَفَكَّرُونَ»؛ و همه آنچه را در آسمانهاست و آنچه را در زمين است از سوي خود براي شما مسخّر و رام كرد؛ بي ترديد در اين امور براي مردمي كه ميانديشند، نشانههايي [بر ربوبيت، حكمت و قدرت خدا] ست.
هر آنچه در آسمان و زمين وجود دارد، براي انسان خلق شده است. حال اين پرسش پيش ميآيد که ما براي چه آفريده شدهايم؟
خداوند در حديث قدسي پاسخ اين پرسش را چنين فرموده است که: «يابن آدم خلقت الأشياء لأجلک و خلقتک لأجلي»؛ همه چيز را براي تو خلق کردم و تو را براي خودم.
از اينجا ميتوان به مقام والايي که خداوند براي انسان قرار داده است، پيبرد.
اما متأسفانه بيشتر انسانها از اين مقام آگاهي ندارند. آيا ميدانيد انسان چه مقامي دارد و جايگاه او کجاست؟
باري! جايگاه انسان، بهشت است و اگر او خود را به کمتر از بهشت بفروشد، زيان ديده است. پس، جاي تأسف است که آدمي زندگي خود را تنها صرف خوردن و خوابيدن و پرداختن به امور چند روزه دنيا کند، و از تکامل خويش غافل باشد.
البته بايد توجه داشت با خوردن و خوابيدن هيچ مخالفتي نيست؛ چرا که اين موارد جزء ضروريات زندگي بشر است، اما نه اينکه آدمي تنها به اين امور دنيايي بپردازد و از دنياي معنويت غافل بماند. انسان بايد بکوشد تا خود را به خدا نزديک کند و از نعمت بعثت پيامبران که خداوند به وي عطا فرموده بهره گيرد؛ چرا که هدف از بعثت پيامبران، «وَيزَكِّيهِمْ وَيعَلِّمُهُمُ الْكِتَابَ وَالْحِكْمَهَ؛ و آنان را [از آلودگيهاي فكري و روحي] پاك كند و به آنها كتاب و حكمت بياموزد» است.