حرکت به سوي نور

حرکت به سوي نور
انسان، براي بالا رفتن و کسب مدارج عالي انسانيت، بايد نفس خود را تزکيه کند؛ چرا که پيمودن اين راه با عمل به هواي نفس ممکن نيست. به عبارت ديگر، آدمي يک سيري معنوي و روحاني دارد و آن سير روح و حقيقت انسان الي الله مي‌باشد؛ چون روح نفخه الاهي و از عالم ديگر است و بازگشت او به وطن اصلي و ملکوت است و بايد در اين عالم به تکامل برسد. بشنو از مولوي که مي‌گويد:
جان که از عالم علوي است يقين مي‌دانم رخت خود باز برانم که به آن‌جا فکنم
مرغ باغ ملکوتم نيم ازعالم خاک چند روزي قفسي ساخته‌اند از بدنم
بنابراين نبايد تمام غم و غصه ما براي چند روز دنيا باشد و وطن اصلي و زندگي حقيقي را فراموش کنيم، چون چه بخواهيم و چه نخواهيم، بايد دار فاني را وداع گفت و خود را براي آن روز آماده کرد. پس با مولوي، همنوا شو:
خنک آن‌روز که پرواز کنم تا بر دوست به هواي سر کويش پر و بالي بزنم
من به خود نامدم اين‌جا که به خود باز روم آن‌که آورد مرا باز برد تا وطنم
پس بايد تحت ولايت خدا قرار گرفت تا از اين ظلمتکده به عالم نور و حقيقت عروج کرد و با راهيان نور به سعادت دنيا و آخرت نائل شد: «اللّه  وَلِيُّ الَّذِينَ آمَنُواْ يُخْرِجُهُم مِّنَ الظُّلُمَاتِ إِلَي النُّوُرِ»؛ خدا سرپرست و يار كساني است كه ايمان آورده‌اند؛ آنان را از تاريكي‌ها[ي جهل، شرك، فسق و فجور] به سوي نورِ [ايمان، اخلاق حسنه و تقوا] بيرون مي‌برد.
يعني حرکت به سمت بالا، حرکت به سمت نور است و حرکت به سمت پايين، حرکت به سوي ظلمت و تاريکي است. اگر اندکي از جايگاه خود بالاتر رفتي، يعني به سوي نور حرکت کرده‌و تحت ولايت خداوند در آمده‌اي.