مهم‌ترين معيار انسانيت

مهم‌ترين معيار انسانيت
مهم‌ترين معيار انسانيت، خداشناسي و خداباوري، خداپرستي و قرب الاهي مي‌باشد.
اما معرفت ما به خدا مانند کودکي است که هنوز در ذهنش تصويري از مادر ندارد. انسان‌ها مانند کودکي که به صورت غريزي دنبال مادر مي‌گردد، بر حسب فطرت دنبال خدا مي‌گردند و از راه دل و درون، وصال وجود مطلق را تمنا دارند.
خداشناسي قلبي يعني «احساس وجود خدا در عمق جان انسان». البته اشتغالات دنيوي و آمال و آرزوها، سبب نشستن غبار بر قلب و غفلت از خالق مي‌گردند. بنابراين، نماز اگر با حضور قلب باشد، باعث معراج مؤمن و عروج روح مي‌شود که مقدمه آن، طهارت ظاهر (وضو و غسل) و باطن (توبه و دل را از غبار اغيار پاک کردن) است؛ زيرا قلب عرش خداست و نبايد غير خدا را در آن راه داد.
من همان دم که وضو ساختم از چشمه عشق
چار تکبير زدم يکسره بر هرچه که هست
تا آدمي از سر چشمه عشق طهارت نسازد، دل به تکبير نماز رضايت ندهد و بايد خورشيد عشق بر دل سالک طلوع کند و با نماز به معراج رود.
از جمله اعمالي که باعث طهارت ظاهري و باطني و ايجاد نشاط روح مي‌شود، وضو است. طهارت ظاهري همان شستن دست و صورت و مسح کردن است و طهارت باطني، آرامشي است که با وضو گرفتن به انسان دست مي‌دهد و خستگي و کسالت را از او دور مي‌کند.
براي مثال، گاهي اوقات، انسان دير مي‌خوابد. زماني که براي نماز صبح از خواب برمي‌خيزد، احساس کسالت و خستگي مي‌کند؛ اما با وضو گرفتن اين خستگي زايل مي‌شود و احساس نشاط مي‌کند. وضو باعث نورانيت چهره و صورت انسان مي‌شود و به او نشاط و روشنايي خاصي مي‌بخشد. وضو آدمي را از آلودگي‌ها پاک مي‌کند و در «تقويت حافظه و ايمان» مؤثر است. از اين‌رو، زماني که انسان نماز مي‌خواند، بلافاصله مرتکب گناه نمي‌شود؛ زيرا منور به نور وضو و نماز مي‌باشد.