زمزمه عـرفان مطالب تربيتي، عرفاني و اخلاقي و كتاب‌هاي سركار خانم طاهره سادات زرگرمرادي
ادامه ی مناجات شعبانیه
اِلهى قَد سَتَرْتَ عَلىَّ ذُنُوبا فِى الدُّنْیا وَ اَنَا اَحْوَجُ اِلى سَتْرِها عَلَىَّ مِنْكَ فِى الْاُخْرى اِذْلَمْ تُظْهِرْها لِاَحَدٍ مِنْ عِبادِكَ الصّالحینَ فَلا تَفْضَحْنى یَوْمَ القِیامَةِ عَلى رُئُوسِ الْاَشهادِ.
معبودِ من! همانا گناهانم را در دنیا پوشانیدى و من به این پرده پوشى، در آخرت محتاجترم. همانا در دنیا، حتى نزد بندگان شایسته ات نیز، گناهانم را فاش نكردى، پس در روز قیامت، نزد آنها كه شاهد مى باشند رسوایم مفرما!.
نكاتى از این فراز
۱٫ خداوند، ستّار العیوب؛
۲٫ مهمتر بودن پرده پوشى از گناهان در آخرت.
«اِلهى قَدْ سَتَرْتَ عَلَىَّ ذُنوبا؛ خداوندِ ستّارالعیوب»
یكى از عنایتهاى خداوند مهربان در حق بندگان، موهبت پرده پوشى او ازگناهان و زشتیهاى آنان مىباشد. در واقع هر انسانى، آبرو و عزت خویش در میان جامعه را مدیون پوشانده ماندن لغزشهایش از جانب خداوند كریم میباشد. مِهرورزى پروردگار در حق آدمیان سبب شده است كه تا آخرین حد ممكن، با پرده پوشى از معاصى او، عزت و اعتبار آنها را در برابر دیگران محفوظ بدارد.
از جمله نكاتى كه در دعاهاى اهلبیت علیهمالسلام مورد توجه آنها بوده است،صفت«ستّاریّتِ» خداوند مى باشد كه به طور مكرر و بارها، پروردگار خود را به این صفت حمیده و زیبا ستوده اند.
در اینجا به عنوان نمونه، به برخى از این فرازهاى دلنشین اشاره مى نماییم:اَىْ رَبِّ جَلِّلْنى بِسِتْرِكَ، فَلَوِ اطَّلَعَ الْیَوْمَ عَلى ذَنْبى غَیْرُكَ ما فَعَلْتُهُ وَ لوْ خِفْتُ تَعْجیلَ الْعقُوبَةِ لاَجْتَنَبْتُهُ لا لِاَنَّكَ اَهْوَنُ النّاظِرینَ وَ اَخَفُّ الْمُعطَّلِعینَ بَلْ لِاَنَّكَ یارَبِّ خَیْرُ السّاتِرینَ.
پروردگارا! كردار زشتم را در پرده دار. اگر بر گناهم كسى غیر از تو آگاه می شد، آنرا مرتكب نمی شدم و نیز اگر از تعجيل عقوبت مى ترسيدم باز هم از خطا اجتناب می كردم. و این حیا نمودن از مردم و عدم حیا از تو، نه بدان سبب است كه قدر واهمیت تو از دیگران كمتر است و آگاهى تو از گناهانم نسبت به سایرین پایین تر است، بلكه بدان خاطر است كه تو اى پروردگارم، بهترین پوشاننده گناهانى.
در جاى دیگر از دعاى ابوحمزه ثمالى مى خوانيم:«اِلهى فَبِحِلْمِكَ اَمْهَلْتنى وَ بِسِتْرِكَ سَتَرْتَنى حَتّى كَاَنَّكَ اَغْفَلْتَنى؛معبود من! به سببِ حلمى كه ورزیدى مُهلتم دادى، و چون، ستّار بودى، پرده بر لغزشهایم كشیدى تا آنجا كه گویا از كارهایم غافل بودى و نمى دیدى».
همچنین سیّدالسّاجدین علیهالسلام در دعاى شانزدهم صحیفه سجّادیه، این گونه، پروردگارش را به پرده پوشى مى ستاید:
یا اِلهى فَلَكَ الْحَمْدُ، فَكَمْ مِنْ عائِبَةٍ سَتَرْتَها عَلَىَّ فَلَمْ تَفْضَحْنى، وَ كَمْ مِنْ ذَنْبٍ غَطَّیْتَهُ عَلَىَّ فَلَمْ تَشْهَرْنى وَ كَمْ مِنْ شائِبَةٍ اَلْمَمْتُ بها فَلَمْ تَهْتِكْ عَنّى سِتْرَها، وَ لَمْ تُقَلِّدْنى مَكْرُوهَ شَنارِها وَ لَمْ تُبْدِ سَوْءاتِها لِمَنْ یَلْتَمِسُ مَعایبى مِنْ جیرَتى وَ حَسَدَةِ نِعْمَتِكَ عِنْدى.
اى معبودِ من! شكر و سپاس تو را كه چه بسیار عیبم را پوشاندى و رسوایم نكردى و چه فراوان گناهم را پنهان كردى و در گناهان، مشهورم نساختى وچه بسیار، زشتی ها كه انجام دادم و پرده ـ آبرویم ـ را ندریدى و طوق زشت آن را بر گردنم نیفكندى و بدى هاى آن را بر همسایگان كه در جستجوىِ عیبهایم هستند و بر حسودانى كه تحمل دیدن نعمتهایت را ندارند، آشكار نساختى.
این همه پرده كه بر كرده ما مى پوشى گر به تقصیر بگیرى نگذارى دَیّار
فعلهایى كه ز ما دیدى و نپسندیدى به خداوندى خود پرده بپوش اى ستّار سعدى
نكته دیگر اینكه، خداوند مهربان، نه تنها خود «ستّار الْعُیُوب» است،بلكه از بندگانش خواسته كه آنها نیز در این صفت زیبا، آینه پروردگارشان باشند و آنهانیز از لغزشهاى یكدیگر چشم پوشى و پرده پوشى كنند و بدینگونه آبروى یكدیگر را محفوظ بدارند.
در روایتى از حضرت نبى اكرم صلى الله علیه و آله نقل شده است كه:«اِنَّ اللّهَ عَزَّ وَ جَلَّ حَیّىٌ سِتّیرٌ یُحِبُّ الْحَیَاءَ وَ السِّتْرَ؛ به درستى كه خداى عزّ و جلّ، بسیار با حیا و پرده پوش است و حیا و پرده پوشى را (نیز در دیگران) دوست مى دارد».
بارى خداوند، نه تنها زشتى ها را مى پوشاند بلكه به همان نسبت، زیبایى هاى دیگران را نیز آشكار مىسازد،
در دعاى جوشن كبیر مى خوانیم:«یا مَنْ اَظْهَرَ الْجَمیلَوَ سَتَرَ الْقَبیحَ؛اى آنكه زیبایى را آشكار مى سازى و زشتى را مى پوشانى».
در تفسیر این عبارت از دعا، روایتى دلنشین از امام صادق علیه السلام نقل شده است كه:هيچ مؤمنى نیست مگر آنكه در عرش، صورتى دارد شبیه به صورت او در زمین، پس هرگاه كارهاى نیكى چون ركوع و سجود و دیگر افعال نیكو از او صادر شود، صورت این اعمال نیكویش در عرش ظاهر مى شود،و ملایكه آنرا مى بینند و بر او درود مى فرستند و برایش استغفار مى كنند،ولى اگر معصیتى از او سر زند، خداوند، حجابى بر آن مى نهد تا ملایكه بر آن مطلع نگردند، واین است تأویل:«یا مَنْ اَظْهَرَ الْجَمیلَ وَ سَتَرَ الْقَبیحَ».«وَ اَنا اَحْوَجُ اِلى سَتْرِها؛ مهمتر بودن پرده پوشى خداوند در آخرت»
آن گونه كه امام علیه السلام اشاره كرد:احتياج آدمى به ستاريت حق تعالى در جهان دیگر بيشتر است تا اين جهان مادى.