زمزمه عـرفان مطالب تربيتي، عرفاني و اخلاقي و كتاب‌هاي سركار خانم طاهره سادات زرگرمرادي
ولایت تکوینی
هدف اصلی از خلقت تکامل است
وقتی ثابت شد که کل هستی بسوی مقصدی روان است، پس انسان هم که جزئی از این مجموعه آفرینش است قهراً بسوی تکامل در حرکت خواهد بود.
زیرا هر موجودی به سمت کمال لایق به حال خویش حرکت می کند و با آفات و موانع کمال خود مبارزه می کند، منتهی کمالات سایر موجودات متناهی است فی المثل هسته ای که تبدیل به درختی تنومند میشود و میوه می دهد این منتها کمال درخت است.
ولی انسان به هر مرتبه ای که برسد مرتبه بالاتری هم دارد. از دیدگاه قرآن و اسلام همه هستی طفیلی بوده و مقصود انسان است.
هدف از خلقت انسان
با تأمل و تفکر در آیات و احادیث قدسی، که در خلقت عالم هدفی است، و همه چیز هم برای انسان خلق شده، این سئوال مطرح می شود: پس انسان برای چه آفریده شده است؟ یعنی هدف از خلقت انسان چیست؟
که خداوند متعال می فرماید: أَفَحَسِبْتُمْ أَنَّمَا خَلَقْنَاكُمْ عَبَثًا وَأَنَّكُمْ إِلَيْنَا لَا تُرْجَعُونَ(آيا پنداشتهايد كه شما را بيهوده و عبث آفريديم ، و اينكه به سوى ما بازگردانده نمیشويد ؟)
حال سئوال اینست آيا شما هم تاكنون فكر كرده ايد كه هدف از خلقت موجودات خصوصا انسان چيست ؟ وآيا تاكنون در اين آيات تامل كرده ايد، كه اگر خلقت همه اشياء براي انسان است ، پس خلقت انسان براى چيست؟
تا جایی که در حدیثی قدسی خداوند عالمیان به پیامبرش می فرماید:«لولاک لما خلقت الافلاک»(اگر تو نبودی افلاک را نمی آفریدم!)
حال با توجه به اینکه خداوند متعال همه موجودات را برای انسان خلق کرده، حال سئوال اینست که انسان را برای چه آفریده است؟ آیا ممکن است خلقت انسان بی هدف باشد؟
جواب این سئوال در این حدیث قدسی نهفته است آنجا که خداوند متعال میفرماید:«یا بن ادم خلقت الاشیاء لاجلک و خلقتک لاجلی» (ای بنده من، همه چیز را برای تو خلق کردم، و تو را برای خودم خلق کردم).
انسانی بطور فطری و وجدانی معترف است که بشر برای سعادت و خوشبختی آفریده شده است منتها حقیقت سعادت نزد مردم مجهول است و هر کسی سعادت را از نظر خودش طوری تفسیر می کند (بعضی در مال و جاه و گروهی در شهوت و خوشگذرانی و…) و برای رسیدن به آن تلاش می کنند. و آن را غایت امال خود می دانند.
از دیدگاه اسلام بشر برای تکامل و خداگونه شدن و رسیدن به حق آفریده شده است.«انا لله و انا الیه راجعون» (همه از سوی خدا هستیم و بسوی خدا باز می گردیم)
و نیز می فرماید:يَا أَيُّهَا الْإِنْسَانُ إِنَّكَ كَادِحٌ إِلَىٰ رَبِّكَ كَدْحًا فَمُلَاقِيهِ(اى انسان ! يقيناً تو با كوشش و تلاشى سخت به سوى پروردگارت در حركتى ، پس او را [در حالى كه مقام فرمانروايى مطلق و حكومت بر همه چيز ويژه اوست و هيچ حكومتى در برابرش وجود ندارد ،] ديدار میكنى )
رسیدن به مقام والای انسانی و سعادت دارین در گرو دو امر میسر است:
۱ـ شناخت واقعی حقیقت مطلق هستی، یعنی خدا.
۲ـ پرستش آن ذات مقدس و نیایش به درگاه او.
لذا در قران كريم خداوند متعال ميفرمايد:«وَمَا خَلَقْتُ الْجِنَّ وَالْإِنْسَ إِلَّا لِيَعْبُدُونِ»(جن و انس را جز براى اينكه مرا بپرستند نيافريديم)
و در حديثى ليعبدون را تفسير به ليعرفون ميكنند، همانطور كه امام حسين(ع) ميفرمايند:(ان الله عز و جل ما خلق العباد الا ليعرفوه، فاذا عرفوه عبدوه، فاذا عبدوه استغنوا بعبادته عن عبادة من سواه) (خداوند عز و جل بندگان را نیافرید مگر به خاطر این که او را بشناسند، و وقتی او را شناختند عبادتش میکنند، و هنگامی که بنده او باشند از بندگی غیر او بی نیاز می شوند.