امامت در احادیث نبوی

امامت در احادیث نبوی
*در احادیث نبوی، امام شناسی جزئی از تفقه ضروری دین شناخته شده و امامت، بخشی از اسلام و امامان، نجوم آسمان هدایت و جدا ناشدنی از قرآن، و نیز خلیفه و وصی و ولی امر و حاکم، معرفی شده است. تا جائی که بیان شده،
« من مات بغیر ^{امامٍ (و لم یعرف امام زمانه) مات میتةً جاهلیةً»}
(کسی که بمیرد بدون آن که امامی داشته باشد ، یا امامش را نشناسد، او به مرگ جاهلیت از دنیا رفته است.) این حدیث به طور صریح ضرورت امامت و لزوم شناخت امام را بیان می کند.
و احادیثی که امام را به عنوان حجّت خدا معرفی کرده، مبیّن حقیقتی است که ریشه در قرآن دارد که چنین است: «لِئَلَّا يَكُونَ لِلنَّاسِ عَلَى اللَّهِ حُجَّةٌ بَعْدَ الرُّسُلِ»
(تا مردم پس از رسولان، بر خدا حجت و عذر و بهانه ای نداشته باشند)
رسول و امام حجت خدا هستند بر مردم، و بدون آنها تکلیف و مؤاخذه و عقاب غیر حکیمانه است. و خداوند می فرماید: وَمَا كُنَّا مُعَذِّبِينَ حَتَّىٰ نَبْعَثَ رَسُولًا »
(ما هرگز مؤاخذه و عقاب بر نا فرمانی از تکلیف نمی کنیم، مگر آن که قبلاً رسولی، فرستاده باشیم).
و در حدیث دیگر چنین آمده: «لا تخلوالارض من حجة ظاهرٍ او خافٍ مغمور»
(زمین از حجت و امام خالی نمی ماند، چه امامتش آشکار و یا مخفی و مقهور باشد.)
این حدیث با تعبیرهای متفاوت در نصوص اسلامی آمده و مبین آن است که نبود امام در جامعه بشری، موجب نابودی شریعت الهی و گمراهی مردم، و خلط حق و باطل می گردد.^*
آری ضرورت انتخاب و معرفی «مولا و رهبر و خلیفه » بعد از رسول الله(ص) از طرف خود ایشان انکار ناپذیر است. من کنت مولاه فهذا علیٌ مولاه، اللهم وال من والاه…..
و نبوت خاتمه یافت برسول اکرم(ص) پیامبر اسلام، اما ولایت که باطن نبوت است باقی است تا روز قیامت.….
«فلابد فی کل زمان، بعد زمان رسالة من وجود ولیٍ یعبدالله علی الشهود الکشفی من غیر التعلم، و یکون عنده مأخذ علم العلماء و المجتهدین»
(لابد در هر زمانی بعد از زمان رسالت، از وجود «ولیٌ» که عبادت کند خدا را با علم شهودی بدون تعلیم معلم بشری (علم غیر اکتسابی) و در نزد او باشد مخزن علم علماء و محدثین.( مثل صندوق اسود هواپیما که همه معلومات در آن ذخیره است)
وَكُلَّ شَيْءٍ أَحْصَيْنَاهُ فِي إِمَامٍ مُبِينٍ لوح محفوظ خدا (یا قلب خلیفه الله)
*استاد حسین مظاهری در تفسیر سوره «یس» می گوید: در قرآن شریف به چیزی که واقعیتی دارد، گاهی اوقات به آن کتاب مبین می گویند، مثل
«وَلَا حَبَّةٍ فِي ظُلُمَاتِ الْأَرْضِ وَلَا رَطْبٍ وَلَا يَابِسٍ إِلَّا فِي كِتَابٍ مُبِينٍ ^»
(هیچ تر و خشکی در جهان نیست جز این که در کتابی آشکار مسطور است).
این «کتاب مبین» که در سوره انعام است، با این «امام مبین» که در سوره «یس»:
«وَكُلَّ شَيْءٍ أَحْصَيْنَاهُ فِي إِمَامٍ مُبِينٍ ^{» آمده است هیچ تفاوتی ندارد. و معنایش این است که (هیچ تر و خشکی نیست جز این که در کتاب آشکار موجود است}).
همچنین در سوره نبأ می فرماید: « وَكُلَّ شَيْءٍ أَحْصَيْنَاهُ كِتَابًا ^»
(هر چیزی را ما در کتابی باحصاء و شماره رقم زدیم).
در بعضی آیات «ام الکتاب» می گویند: «يَمْحُو اللَّهُ مَا يَشَاءُ وَيُثْبِتُ ۖ وَعِنْدَهُ أُمُّ الْكِتَابِ ^»
(خداوند هرچه را خواهد از احکام و یا حوادث عالم محو و هر چه را خواهد اثبات می کند و اصل کتاب (آفرینش) نزد اوست.)
این ام الکتاب (مادر کتاب و اصل کتاب) همان امام مبین و کتاب مبین و کتاب است.

{این عالم هستی و این نظام اتم را لوح محفوظ می گویند. پروردگار عالم، نه فقط این کره زمین را، که این عالم هستی را خلق کرد و با یک نظام اتمی این عالم موجود است. این برای ماست که گذشته و حال و آینده داریم، چون در زمانیم برای ما حال و آینده و گذشته وجود دارد. اما آنکس که در مافوق زمان است دیگر حال و آینده و گذشته ندارد.}
عالم هستی در مقابل عالم ربوبی، آینده و گذشته و حال ندارد.
«وَمَا أَمْرُنَا إِلَّا وَاحِدَةٌ كَلَمْحٍ بِالْبَصَرِ
(و فرمان ما در عالم یکی است (و هیچ تبدیل پذیر نیست) و در سرعت به مانند چشم بهم زدنی انجام یابد.) کارها یک امر است ولی شما حال و آینده و گذشته را خیال می کنید. این عالم هستی را لوح محفوظ گویند.
در بعضی از روایات «امام مبین» به «علم خدا» تفسیر شده است. اینهم درست است، زیرا علم خدا به همه چیز بطور اتم و اکمل است و اصلاً طبق بیان گذشته برای علم او زمان هم مطرح نیست. « عالم بما کان و ما یکون و هو کائن است».یک دسته از روایات می فرماید: که «امام مبین» قرآن است
«وَلَا رَطْبٍ وَلَا يَابِسٍ إِلَّا فِي كِتَابٍ مُبِين ^»
علم به عالم هستی در قرآن شریف نهفته شده است. و کسانی که «امام مبین» و «کتاب مبین» و «ام الکتاب» را به قرآن معنی فرموده اند از این گونه آیات استفاده برده اند که …
«وَنَزَّلْنَا عَلَيْكَ الْكِتَابَ تِبْيَانًا لِكُلِّ شَيْءٍ وَهُدًى وَرَحْمَةً وَبُشْرَىٰ لِلْمُسْلِمِينَ ^»
(و اين كتاب را بر تو نازل كرديم كه بيانگر هر چيزى و هدايت و رحمت ومژده‏اى براى تسليم‏شدگان [به فرمان‏هاى خدا] ست .«۸۹»
جالب اینکه خود این روایات با صراحت می فرماید که: امام معصوم است که هر چه در قرآن نهفته است علم بآن دارد. حدیث قبلاً بیان شد.
و استاد مظاهری میگوید: در بعضی روایات مراد از امام مبین، اهلبیت(ع) است، و روایتی را نقل می کند که خلاصه آن اینست: وقتی که آیه شریفه « کل شیء احصیناه فی امام مبین» نازل شد، خلیفه اول و دوم هردو از پیامبراکرم(ص) سئوال کردند که: امام مبین تورات است؟ فرمود: لا. گفتند: انجیل است؟ فرمود: لا. در همین هنگام امیرالمؤمنین(ع) وارد شدند، پیامبر(ص) در حالیکه به آنحضرت اشاره می کردند خطاب به آنها فرموند: «هوهذا» امام مبین در قرآن این است.امام مبین این بزرگوار است ( امامی که خدایتعالی علم هر چیز را نزد ^{او شماره کرده است).}
۲ ـ فی تفسیر علی بن ابراهیم، و کل شیئ احصیناه فی امام مبین…ذکر ابن عباس عن امیرالمؤمنین(ع) انه قال: انا والله امام مبین أُبینُ الحق من الباطل ورثتُهُ من رسول الله(ص)^.
(…..به خدا قسم امام مبین منم، حق را از باطل بیان می کنم و این را از پیامبر اکرم(ص) به ارث برده ام.)
خلاصه اینکه در چند روایت بیان شده است که مقصود از امام مبین، امام علی(ع) است که در امیرالمؤمنین(هر چیز شماره شده) است.