هدف انسان چیست؟

هدف انسان چیست؟
*انسان ها دارای اهداف مختلفی هستند که به اعتبار اختلاف اهدافشان به چهار گروه تقسیم می شوند:
۱ـ طالبان دنیا: این گروه کسانی هستند که به مال و جاه و ظواهر دنیا علاقه دارند. البته اسلام با داشتن ثروث مخالف نیست، بلکه با دلبستگی به دنیا مخالف است. چه زیباست که مؤمن در کسب روزی حلال کوشا باشد تا هم خود و خانواده اش در رفاه باشند و هم به فقرا و مساکین کمک کند.
تا توانی به جهان همدم مسکینان باش             به دمی یا درمی یا قلمی یا قدمی
شارع مقدس می گوید: در پی روزی حلال باش، ولی درعین حال محبتش را به دل راه مده؛ زیرا دل، عرش رحمن و حرم امن الهی است و نباید در حرم خدا جز خدا کسی را راه داد. امام صادق(ع) می فرماید: «القلب حرم الله فلا تُسکن حرم الله غیرالله.^»
۲ـ طالبان آخرت: این ها کسانی هستند که به شرط ثواب و پاداش اخروی خدا را عبادت می کنند. عبادت باید برای امتثال امر خدا باشد نه به منظور رسیدن به ثواب و ترس از عقاب. امام علی(ع) می فرماید: خدایا! من از ترس جهنم و یا طمع بهشت تو را عبادت نکردم، بلکه تو را سزاوار پرستش یافتم و تو را خالصانه پرستیدم.
تو بندگی چو گدایان به شرط مزد مکن    ^{که خواجه خود روش بنده پروری داند}
۳ـ طالبان مقامات معنوی: این گروه، عبادت هایشان را برای نیل به مقامات معنوی انجام می دهند و در نتیجه دچار شرک خفی می گردند.
حرم جویان دری را می پرستند                          فقیهان دفتری را می پرستند
بیفکن پرده تا معلوم گردد                               ^{که یاران دیگری را می پرستند}
۴ـ طالبان حضرت الله جل جلاله: گروه چهارم طالبان حضرت حق هستند. عاشق و شیفته خدایند؛ دنیا و آخرت و مقامات را رها کرده(ترک محبت ما سوی الله) و تنها به خدا می‌اندیشند. این گروه علاوه بر این که به خدا می رسند، دنیا و آخرت و مقامات معنوی نیز برایشان مهیّاست ^.
تفاوت بین این چهار گروه، از تفاوت در معرفت و ایمان انسان ها سرچشمه می گیرد؛ که امام سجاد(ع) از خدا کامل ترین ایمان و بالاترین یقین را درخواست می نماید. امام صادق(ع) می فرماید: آن عمل اندک که با یقین توأم است، در نزد حق تعالی از عمل زیادی که بی یقین باشد، ارزشمندتر است.
توجه کنید امام سجاد(ع) در دعای مکارم اخلاق چه چیزهایی از خداوند خواسته است. حتما این دعا را مطالعه و خواسته های امام را با خواسته های خودمان مقایسه کنیم. آیا امام سجاد(ع) پول و مال وجاه خواسته است؟ خیر. امام(ع) می فرماید: یقین مرا به بهترین یقین تبدیل کن.
البته یقین هم مراتبی دارد؛ از «وهم و حدس و شک و ظن» که این ها پایه های علمند ولی علم نیستند. و بیش تر مردم در این حد از معرفتند، و به یقین نرسیده اند گر چه خود هم ندانند.  باید از این مراحل گذشت تا به یقین رسید و اولین پایه معراج آن، علم الیقین است؛ مرتبه دوم عین الیقین و سپس حق الیقین که چون کسی به این پایه از یقین برسد، به عرش معرفت و یقین رسیده است و خورشید معرفت الهی بر قلب او می تابد. و بر معرفت خداوند و توحید، و معرفت رسول الله و عترت او، و مرگ و برزخ و قیامت و بهشت و جهنم نائل آید.
هر چند یقین تام بعد از مرگ حاصل می شود، اما درباره حضرت رسول(ص) که در معراج به کلیه امور به عین الیقین آگاه شد؛ و نیز امام علی(ع) که فرمود:«لو کشف الغطاء مَزدَدتُ یقیناً»؛ اگر همه پرده ها برافتد، چیزی بر یقینم نیفزاید
مسأله به گونه دیگری است. زیرا در این جا برای امیرالمؤمنین علی(ع) آن معرفتی وجود دارد که بالاتر از آن معرفتی نیست.
امام صادق(ع) در جمعی فرمود: هر چیزی را در عالم حدی است. کسی پرسید: حدّ توکل چیست؟ فرمود: حدّ توکل یقین است. پرسید حدّ یقین چیست؟ فرمود: آن که با وجود خدا از چیزی نهراسد.
اگر انسان به معرفت الهی نائل شود و خدا را با علم و یقین بشناسد و بداند که «لا مؤثر فی الوجود الا هو» (هیچ مؤثری در امور عالم هستی غیر از خدای متعال وجود ندارد) هرگز خوف و نگرانی را به خود راه نمی دهد، و در امنیت و آرامش به سر می برد و غم و اندوه و ترس از خانه دلش رخت برمی‌بندد. زیرا خدا را ناظر می داند و در نتیجه از هیچ مشکلی رنج نمی برد و هیچ پیشامدی او را ناراحت نمی کند و سخن دیگران و مدح و ذم آن ها در وی اثرگذار نیست. چون خدای کریم و حکیم را حاضر می داند و علاوه بر آن با شناخت معبود حقیقی، بنده ای مخلص خواهد بود.
بزرگان گفته اند: «اندکی یقین چون به دل رسد، دل را پر از نور کند و شک ها را از دل ببرد و دل را پر از شُکر گرداند و خوف از خدای عزَّ و جل» ^{و نیز گفته اند یقین آن بود که اند}وه فردا نخوری. و از یقین است که رضا و توکل حاصل آید و بنده، کار خویش را بر خدا تفویض کند.